Da se sravnjavat Gillan s C i H e bezpredmento. Coverdale e beden ednoobrazen glas. Interesna blenda, no dosadno edna i syshta na koncert ili ne.

Hughes e falceten funkar. Sravnenieto s Gilyn e bezpredmetno. Tova sa stilove koito sa strogo diferencirani. No glasa na Hughes e lesno razpoznavaem navsjakyde. Gillyn na mnogomesta zvuchi kato drug razlichen izpylnitel. Spored parcheto koeto pee.

Che pee zle si e tvoe mnenie. Che ima provali ima (Under the gun in Paris), no horata se merjat po posizhenijata, a ne po provalite. Na sportistite se zapomnja i zapisva rekorda, a ne kolko pyti sa syborili letvata.


Za FAR:

Razbira se, che Gillan e i blues pevec. Lazy syshto e blues. No njama tipichen blusarski manier - ne mu e tova amploato, ne mu e v kryvta (Jimi Hendrix, Joe Cocker, Janis Joplin, Muddy Waters, etc...) - prosto go pravi mnogo dobre.
Za JCSS. Sega tuk mozhe da se debatira kakvo e tochno opera i kakvo ne e. Che ne e Zlatoto na Nibelungite - ne e. Che ima elementi na opera - ima. No kakvo to i da e. Gillan ima tenorni partii, koito ako kato pohvat i postaovka ne sa tochno "klasicheski" to e zashtoto i operata mu ne e tochno "klasicheska" a "rock" takava. Fakt e che Gillan pja s Pavaroti i edva li edinijat ot trimata veliki bi pjal s koi da e. No i v studijnoto Child in time, i v partiite mu v koncertoto, se vizhda che Gillan ima estestvena naglasa na klasicheski tenor - ne e moja rabota da precenjavam dokolko e shkoluvan i dokolko se otklonjava ot klasicheskite ramki po prichina, che vse pak e v rok industrijata.
Vse pak v raznoobrazieto na peeneto i shirokija diapazon na glasovi blendi i tembri, pone v sferata na rok muzikata Gillan njama raven.