Не можев да пишувам досега. Врз основа на што односите помеѓу градовите во З. Европа и Балканот се толку различни? Ок, немало мали феудални држави, што со тоа. Ти дадов пример на Франција која е голема држава без дисконтинуитет, па пак дури се до крај на 19 век идентитетот е понајмногу регионален. Ако сакаш друг пример на голема држава со континуитет, ене ти ја Шпанија, ни ден денес не постои шпански народ, ене таму Галиција, Каталонија и други.. Колку е тоа Македонија во Бугарско царство, колку е тој процес навистина уникатен за да навистина биде целосно имуна на разните политички и демографски промени во различни региони низ вековите?

Каде се и кога споредбата со италијански градови станува според тебе кокошки со кокошки? Ако не на ниво на градови (кои патем во 14 век имаат поголема економија а некои и повеќе луѓе од разните балкански "царства"), тогаш региони - Ломбардија, Тоскана, Сицилија, Апулија? Или север-југ? Или ете, сите знаат дека се Италиани ама едноставно не им е битно?

Разликата помеѓу нас и запад претежно е поради Турското време (во многу помала мера и Византиското време). Ако некој испеглал најмногу разлики помеѓу разните словеноговорни, тоа се Турците. Затоа што имаш горе долу подреден и рурален статус. Нема елити - немаш некои разлики. Има мнгу диалекти, ама ако си православен и зборуваш на некој од тие словенски диалекти , ќе се разбереш горе долу. Затоа и реков дека до 1850 имаш претежно религиозен идентитет.
Србите што стално ги спомнуваш се малку побашка, бидејки тие доаѓаат во Шумадија претежно од Херцеговина околу 1750. И додека нивните учени се заебаваат со тоа дали треба да се зборува на руско-црквенословенски или славеносрпски (пак мешавина со рускиот), додека се мавтаат со Хрватите со некакви илирски покрети каде хрватскиот и српскиот сепак станува еден јазик, кај нас прво едвај има учени, второ , тие што се учени се воглавно грчка школа. И тоа е нашата приказна на преродбата, само што тоа реално не е преродба, туку сосема нов процес. Нов процес каде имаш обид да се создаде еден народ и еден јазик. Народ кој за својот јазик го вели дека е бугарски, ама кој меѓусебно не се познава добро. Како што напиша Прличев, Бугар Бугарина го нарекуваше Шоп. Ваков процес имаш во многу други места во слично време. Некој успееле, некој не. Ама тоа сигурно нема врска со среден век. Средниот век само се користи како наратив за да се изгради мит на некаква заедништво од памтивек.