И така првото нешчо, које шчо ке требит Македонцката интелегенција да се добиват, тоа јет: устранејњето на недоверјето меѓу интелегенцијата, со разно национално и религиозно образуајње, објединуајњето на таја интелегенција, како во самата Македонија, така и зад нејните граници; совместното обсудуајње обшчите интереси на Македонците; устрануајњето на национално-религиозната мрзња; воспитајњето на македонцките словени во чисто македонцки национален дух; задолжителното изучуајње на македонцкијо јазик и слоесност во стредно-учебните заведејња во градоите со словенцко населејње; обучејњето во селцките сколији со словенцко населејње на македонцки јазик. Во словенцките села во црквата словенцко богослужејње. Ако тија барајња стретат отпор од некоја от пропагандите, то да се молит турцкото праителство и Големите Сили, да се отдалечат од Македонија деморализујуќите пропаганди, да се востаноит Охридцката Архиепископија, во раците на која да преминит црковно-сколијцкото дело за сите рисјански народности во Македонија.

Друго нешчо, које се барат од нас, јет, да се обрниме до нашите брајќа, шчо војуваат во таткоината ни, да сложат оражјето, за да се даит возможност на Русија и друзите сили, да земат сите мери, шчо зависат од ниф, да се удовлетворат сите наши религиозни, национални и економцки интереси.

Јасно ми јет, со какво негодуајње ке се однесат мнозина кон тоа мое предложејње. Можит, ке го наречат и предатељство. Можит да бидит, да се најдат и љуѓе, који шчо ке речат, оти требит да се мавнат от тоја свет лица со такви мисли.

Кој како сакат, нека речит, нека мислит и нека пријимат против мене. Долго кон народот и таткоината му диктуваат да се искажам во таква смисља. Јас сум једнаш уверен, оти во постапоко ми немат нишчо предателцко: 1, оти мислите, не само на частни лица, како мене, но и на сите македонци од бојното поле и од Бугарија, и мислите, барајњата и предложејњата на целијо бугарцки народ и бугарцкото праителство, не сет во состојајње, да изменат погледите на Големите Сили и Русија на нуждите на македонцкијо народ; 2, сите усилија по натамо одвај ли ке изменат поведејњето на држаите во нашето прашајње. Нај много, шчо можит да бидит, тоа јет - европејцка конференција; но таја конференција не можит да се зафатит по рано от пролетга, и то, тогај ке се зафатит само, ако востаајњето тогај бидит по силно от сегашното. Но можит ли да се предвидит одот на востаајњето? Пак и да се допушчит, оти востаајњето тогај ке бидит, и по силно от сега, и ке прмнудит Европа, да се повикат европејцка конференција, можит ли некој да предречит, оти решејњата на таја конференција ке бидат во наша полза? - Одвај ли.

Европејците до сега си имаат напраено непраилен закључок за народноста на македонците, и ето зашчо, последните, који носат на својот грб сите тешкотији и нестреки от сегашното востаајње ке имаат нај малу полза од решејњето на конференцијата. Требит да бидиме слепи, за да не видиме тоа, шчо јет очигледно. Во конференцијата ке се земат цел ред мери во полза на македонцките народности. Но који сет тије народности? .- турци, бугари, срби, грци, власи, арнаути.

Кого требит да бројат на конференцијата: бугарин, србин, грк? Каде јет границата меѓу ниф? Нај после кој ке заседаат на таја Конференција? Кој ке даат сведејња за македонцките народности и нивните потребности? Зар не јет јасно, како бел ден, оти предстаители од нас немат да имат, оти ке решаваат нашите судби, без да не питат нас, шчо бараме није, а зато, ке питат нашите непријатели, који имаат своји држаи и своји дипломати, икоји ке извлечат сета полза од нашата пролиенакрв?!

Не брајќа! Никаква конференција не не спасават. Мнргу по арно ке бидит, да се довериме на нај многу заинтересуаните во нашите работи држаи, особено на праославна Русија, која знајит убао нашите нужди, а не да се надејаме во сами себе и во некакви конференцији. Да беше било така лесно и арно созивајњето на конференција, и сега ке имафме друг способ трактуајње на нашите работи и наместо Европа да остаит Русија и Австрија да решаваат нашето прашајње, сите европејцки Големи сили ке сакаат во него да играат једнаква роља. А шчо пишит англицкијо министер-председник на кентерберјцкијо архијепицкоп за политиката на Големите Сили во нашите работи: „участјето на сите Сили воразрешејњето на македонцкото прашајње само можит да задржит, на место да ускорит, неговото разврзуајње. Во даденијо случај нај арно јет иницијативата и нај главната роља да јет во раците на нај заинтересуаните големи држаи, који нај арно знајат нуждите на македонците". - Да, није требит да знајиме, оти од участјето на сијот „концерт" можит да се очекуат големо неблагозвучје, по малко давлејње на Портата, от колку можит да се очекуат од работите на двете нај многу заинтересуани држаи. Држаите разно гледаат на прашајњето, а тоа разногласје бркат на једнодушно давлејње на Портата. Можит ли да се мислит, оти на конференцијата ке имат по големо једногласје, от тоа шчо го видиме сега во постапоците на двете заинтересуани држаи? Сегашната конференција ке бидит сосем во Друзи условија от тије, во који работеше конференцијата пред последната рускотурцка војна.

Сегашната конференција ке изиграет само во полза на малите држаици, шчо бараат на есап на македонците да си осноат и рашират праата на нивните народности. Ако јет така, а инак не можит ни да бидит, то ексик му и конференцијата!

Једно јет така, то немат смисља и по накашното сопротивуајње. Знаете ли, шчо мисљат тије, шчо сет за по накашното сопротивуајње? - Једно имаат надеж за набркуајње на Силите; друго, се надејат на конференција; и треќо, кажуваат, ако не бидит ни једното, ни другото, то ке напраат Турцко економцки да пропаднит со долгото содржуајње на голема војска. Једнаш се видит, оти двете првни надежи не ке бидат во наша полза. А треќото ушче по малу. Зошчо ке питате?