|
|
Страници по тази тема: 1 | 2 | (покажи всички)
|
|
|
Представете си, че щерката на дунката е получила от "професорката" в училище най-обикновената домашна работа, да си избере 3 илинденци и да изнесе реферат за тяхното дело. Като грамотен с интернета човек тя отива първо на mk.wikipedia.org, набира "Деjци на ВМОРО".
И сега да видим, какво трябва да разкаже на децата. Оттук нататък карам по азбучен ред на фамилиите, както си е в сайта.
--------------
Пејо Јаворов (бугарски: Пейо Тотев Крачолов) (1 јануари 1878, Чирпан – 29 октомври 1914, Софија) е бугарски поет, револуционер и публицист на ВМОРО, сопатник на Гоце Делчев и негов биограф — „Гоце Делчев“ (1904), учесник во македонската револуционерна борба и Балканските војни, прв бугарски градоначалник на Неврокоп.
--------------
Петар Ацев (1877 – 1939) е македонски борец и револуционер. Роден е во селото Ореовец, Прилепско и на млади години работел како учител во Прилепско училиште. Со негови браќа Мирче Ацев и Ѓорѓи Ацев учествувал во многу борби против Отоманската Империја и српските и грчките чети.
Петар Ацев бил учесник на Смилевскиот конгрес како и учесник во Илинденското востание.
По Првата светска војна живеел во Бугарија, починал во 1939-та година во Пловдив.
--------------
Славејко Арсов е македонски револуционер и деец на ВМОРО. Тој е роден во (Штип на 17 август 1878 и починал на 22 август 1904). Школувањето го усовршувал во Штип, Скопје (1895) и Софија (1897/98). Во 1899 стапува во редовите на ТМОРО. ога востанието било задушено, тој отишол на лекување во Бугарија, но набрзо се враќа дома во Македонија заедно со своја чета.
--------------
Аргир Наков Манасиев (1873 - 1932), е македонски револуционер.
Завршува френски колиџ во Солун и потоа е учител во Ново село и Негован, Солунско, Смоквица, Гевгелиско и градот Гевгелија. Привлечен е од Гоце Делчев во редиците на ТМОРО. Активно учествува во создавањето на нови комитети и проширување мрежата на организацијата. Разоткриен од турските власти во 1901 година станува нелегален. По 1906 година емигрира во Софија, а по младотурскта револуција се враќа во Гевгелија.
--------------
Атанас Иванов Димитров (бугарски: Атанас Иванов Димитров), наречен Бабата, е бугарски револуционер, војвода на ВМОРО.
[уреди] Биографија
Обединетата чета на Ефрем Чучков, Мише Развигоров, Атанас Бабата, Панчо Константинов и други.
Атанас Бабата е роден во село Синитево, близу до град Пазарџик. Рано останува сирак и се насочува кон шивачкиот занает. Работи како калфа во Пазарџик, а подоцна во Софија. Неговите врсници го нарекуваат Бабата заради неговото крупно тело и најмногу заради неговата голема глава. Во Софија темпераментниот млад човек влегува во Унтерофицерското училиште и во 1897 година станува член на ВМОРО.
--------------
Иван Илиев Танев, познат како Ајдински, е роден на 23 септември 1885 година во Ново Село, Струмичко. Во 1897 година се школувал во српско училиште во Солун, а по тоа и во Солунската бугарска машка гимназија "Св. Кирил и Методиј". Присоединува се кон ТМОРО. Заради револуционерна дејност е избркан од гимназијата, а по солунските атентати е фатен и осуден на смрт, но бидејќи не бил полнолетен казната е заменета со 101 години затвор. Успеал да избега од затворот „Едикуле“ и пак да се приклучи на револуционерните борби. Од 1913 година живее во Струмица, кадешто работи како адвокат. Со доаѓањето на српската власт бил прогонет во Бугарија во 1919 година. Во Бугарија живее во Горна Џумаја. Бил главен организатор на БКП во овој реон и член на нејзиното раководство (1920-1923).
--------------
Даме Груев (Дамјан Груев, Дамјан Јованов - Даме) (Смилево, 19 јануари, 1871 - Русиново, 23 декември, 1906) е македонски револуционер[1], еден од основачите на ТМОРО и најценетите и највлијателните негови раководители, заедно со Гоце Делчев. Се запишува историја на Вишото училиште во Софија, но во 1891 година и оттаму е исклучен. Во Софија со неколкумна сомисленици од кругот околу „Лоза“ создаваат „Дружба“ со цел да бараат примена член 23 од Берлинскиот договор. По април 1891 година заминува за Македонија. Поднесол молба да биде назначен за егзархиски учител во Битола, но молбата му е одбиена. Назначен е за егзархиски учител во Смилево. Следната година учителствува во Прилеп, а летото на 1893 заминува во Солун, каде работи како коректор во печатницата на Коста Самарџиев.
Даме е иницијаторот за основачката средба на ВМОРО на 23 октомври 1893 година во Солун. Избран е секретар и касиер на Централниот Комитет. Како што сам кажува организацијата е создаена "по образец на Револуционерната организација во Бугарија пред ослободувањето... по примерот на Ботев, Левски, Бенковски".
--------------
рсте Гермов, познат и како Шаќир војвода е роден 1868 г. во Прилеп. Работeл како кројач. Во 1901 год. влегува во ТМОРО, во четата на Петар Ацев, а потоа станува секретар во четата на Толе паша, како и реонски војвода во Мариово. За време на Илинденското востание учествувал во повеќе борби против турскиот аскер, а по востанието против турскиот аскер и башибозук, исто така и против бугарски, српски и грчки чети. чествува во балканските војни, во бугарската и српската армија. По војната живее во Софија. Соработува со списанието „Македонски вести“ (Софија 1935-36) уредувано од Ангел Динев.
--------------
Михаил Герџиков (бугарски: Михаил Герджиков) (Пловдив, 26 јануари 1877 година - Софија, 18 март 1947 година) е бугарски анархист и револуционер кој се вклучи во македонското народно-ослободително движење.
Средно образование учи во бугарската гимназија во Пловдив. Во 1897 година заминува за Швајцарија, каде студира правни науки во Лозана и Женева. Еден е од најистакнатите претставници на анархистичкиот Македонски таен револуционерен комитет. Во учебната 1899/1900 година под името Тодор Луканов е учител во гимназијата во Битола. Во октомври 1900 година е четник во четата на Христо Чернопеев во Кукуш. По решение на ЦК определен е за претставник на Организацијата во Одринскиот револуционерен округ, а подоцна и за ревизор на четите во источниот дел на Одринско. Во текот на Преображенското востание во 1903 година практично раководи со Бојното тело и по негова команда е заземено селото Василико. Тој е еден од потписниците на познатиот Апел од 1919 година во кој се пласира идејата за автономна Македонија.
По превратот од 1923 година е принуден да ја напушти Бугарија и заминува во Цариград. Умрел во 1947 година во Софија.
--------------
Иван Гарванов (бугарски: Иван Гарванов) e по националност бугарин - родум во Стара Загора. Неговата политичка кариера започнува кога Бугарската егзархија во Солун го создава еволуционисткото „Револуционерно братство“, на чие чело застанува тој како противтежа на револуционерната ВМРО, која ќе ја прошири својата дејност низ Македонија создавајќи свои клонови во Прилеп, Велес, Сер и Кавадарци и поврзувајќи се со Врховниот Комитет во Софија на Борис Сарафов.риврзник е на идејата за „ автономна Македонија но само како преодна фаза на патот кон нејзиното целосно анектирање кон Бугарија[се бара извор]. Убиен е на 28 ноември 1907 година во Софија од страна на Тодор Паница, врз основа на претходно изречената пресуда од Серскиот револуционерен комитет.
--------------
А сега да видим, кой е великият антички македонец Тодор Паница од Серскиот револуционерен комитет, който убил врховистот Гарванов
---------------
одор Паница (бугарски: Тодор Паница) (2 јули 1876, Орехово, Бугарија - 7 мај 1925, Виена) е учесник во македонското национално-револуционерно движење, близок соработник на Јане Сандански, Бугарин по народност.
Уште на петгодишна возраст останува сирак, но чичко му се грижи за него и така тој завршува гимназија во Варна и каде по завршувањето се враќа во својот град и формира социјалистички кружоци.
[уреди] Улога на Тодор Паница во македонската историја
Паница повеќе време дејствувал во четата на скопскиот војвода Никола Пушкарев. Од 1905 година се поврзал со серската група на Сандански и дејствувал на тој терен. Раководел со Драмскиот револуционерен реон. По наредба на окружниот комитет на Серскиот револуционерен округ, во 1907 година го извршил убиството на Борис Сарафов и Иван Гарванов.
Од тој момент Паница е редовно прогонуван од врховистите најзасилена потера по него превзел Ванчо Михајлов.
--------------
ПС. Стигнах до буквичката И. и нямам време за другите, но дано щерката на Дунката намери нещо подходящо до края на азбуката. Примерно:
Марко Лерински
Марко Лерински
Бугарски офицер и војвода на ВМОРО
Родена 20 јуни 1862
Котел, денес Бугарија
Починала 13 јуни 1902
Пателе, Егејска Македонија (ден. Грција)
Георги Иванов Ѓуров (бугарски: Георги Иванов Гюров,) , познат како Георги Геројски (бугарски: Георги Геройски), Марко Лерински или Марко војвода (бугарски: Марко войвода), е бугарски офицер и револуционер, војвода на ВМОРО.
Георги Иванов е роден на 20 јуни 1862 година во Котел, тогава Османлиската империја. Во 1883 година пристапува на воена служба во Кнежеството Бугарија. Зема учество во Српско-бугарската војна и за пројавената храброст е удостоен со медал и повисок чин. Неговите другари заради тоа го нарекуваат Геројски.Во 1900 година се поврзува со Гоце Делчев и Ѓорче Петров, кои го привлекуваат во ВМОРО и го испраќаат како војвода во Леринско, каде го зема псевдонимот Марко. Во истот време во Македонија влегуваат и Христо Чернопеев, Атанас Бабата, Михаил Апостолов – Попето. Благодарение на воената подготовка на Марко војвода и на неговите организациони способности, неговата чета станува училиште за подготовка на четници и војводи за целата револуционерна организација.[1] Марко го претвора Леринско во:
“ ..еден реон кој е пример во секој однос. Работници ентузијасти, стегнати организации, дисциплинирана чета и во полната смисла на зборот агитационо-организаторска. Сето тоа беше дело на котленецот Марко.
Песна за Марко Лерински
Денеска петок, сабота,
утре е света недела.
Марко војвода пристигна
во това село Пателе.
Проклети биле чпиони,
Марко војвода предадоа.
Надојдоа турски табори,
Марко војвода сардисаа.
Зафати битка голема,
Марко војвода загина.
Проклети биле чпиони,
Марко шчо го предадоа.
----------
Христо Чернопеев (роден како Черњо Пеев) e Бугарин по националност, роден во 1868 година во с. Дерманци, Ловешко (Бугарија). До 1899 год. бил подофицер во бугарската армија, а потоа се вклучува во македонско-одринското ослободително движење. Во прво време е војвода во Кукушко. По завршувањето на аферата „Мис Стон“, учествува во борбата против врховистките чети на ген. Иван Цончев.
-----------
рсто Николов Георгиев (бугарски: Кръстьо Николов Георгиев) , познат како Крстјо Б’лгаријата (бугарски: Кръстьо Българията), е офицер од бугарската армија и револуционер, војвода на Врховниот македонски комитет и ВМОРО.
[уреди] Биографија
Крсто Б’лгаријата е роден во 1874 година во Враца, тогаш во Османлиската империја. Немал услови да се школува, па пристапил во бугарската армија. Со чин фелдфебел ја напуштил армијата во 1895 година и се вклучил во Четничката акција на Врховниот комитет. Од 1897 година станал четник на Михаил Апостолов – Попето, а потоа од 1900 до крајот на 1902 година е Тиквешки војвода на ВМОРО. За кратко од јануари до август 1901 година секретар на четата на Крсто Б’лгаријата бил Аргир Манасиев.
--------------
Михаил Чеков е роден во село Екши Су, тогава во склоп на Отоманската империjа (денес Ксино Неро, Грција), во 1873 година. Во 1892 година завршува педагошка насока на Солунската бугарска машка гимазиjа и постанува главен учител во село Ваташа, а после тоа и во своето родно село Екши Су.
Чеков зема активно учество во формирването на ВМОРО. На 2 мај 1903 година учествува на Смилевскиот конгрес како представник на леринскиот реон заедно сo поручникот од бугарската армиjа Георги Папанчев. Турските власти дознават за средбата и на 20 мај турски аскер доаѓа во селото. Турските воjници го убиваат воjводата Георги Папанчев, помошникот на воjводата Васил Попов и секретарот на четата Стојан Партов. о Атина пристигнува на првиот ден на Великден во 1904 година. Се сеќава на една случка од прошетките низ градот:
“ За време на прошетката влеговме во една пивница за да се почестиме. На масата имаше и други лица- грци, и кога разбраа дека сме бугари извикаа "Зито Вулгарија". Но, јас им кажав дека сум бугарин ама македонец. И тие пак извикаа "Зито Македонија". ”
Во Атина е затворен и лежи во затвор до есента 1904 година, кога излегува од затворот благодарение на бугарските службени ургенции. Пристигнува во Булгарија и во Софија е назначен за службеник во Бугарската корпоративна банка. За време на балканската војна се најдува во Атина со цел да врбува емигранти кои се вратиле од странство за да се вкључат во војната, меѓутоа мисијата не му успева. После Првата светска војна се пензионира и се населува во село Л'џене. Михаил Чеков умира во 1957 година во Велинград.
----------------
Михаил Апостолов
Оваа статија е за деецот на ВМОРО. За комунистичкиот деец видете Михајло Апостолски.
Михаил Апостолов - Попето
Офицер од Бугарија и војвода на ВМОРО
Роден 1871
Горна Дикања, денес Бугарија
Починал 21 март 1902
Гавалјанци, Егејска Македонија (ден. Грција)
Михаил Апостолов Рајнов (бугарски: Михаил Апостолов Райнов), нарекуван Попето, е подофицер од бугарската армија и деец на ВМОРО.
| |
|
|
|
Изкуших се да продължа по азбучен ред страничката на википедиja...
----------------------------
Антон (Филахтечев) Димитров (роден во 1867 година во с. Ајватово (Солунско) е еден од основачите на МРО односно ТМОРО. Студирал право на Вишото училиште во Цариград, а потоа и на Универзитетот во Лиеж (Белгија). По завршувањето на студиите извесно време работел како професор по турски јазик во Егзархиската гимназија во Солун, а подоцна како адвокат и судија во Битола и Цариград.
Во 1893 година Антон Димитров учествува во формирањето на МРО односно ТМОРО. После турскиот Младотурската револуција од 1908 година го создава Соjузот на бугарските конституциони клубови.
По Првата балканска војна, Антон Димитров се населил во Софија (Бугарија), каде заземал високи позиции во Министерството за правосудство (1915/18) и Министерството на надворешните работи (1918/20).
Умира на 13 март 1933 година во Софија.
---------------
Задължително вижте линка за Българските конституционни клубове:
----------------------
Добри Даскалов (Кавадарци, 13 ноември 1882 - Кавадарци, 20 јуни 1912), македонски револуционер и војвода. Беше борец во четите на Јане Сандански и на Христо Чернопеев, делегат на Солунскиот конгрес на ТМОРО - 1903 година, учесник во Илинденското востание - 1903 година, учесник на Прилепскиот конгрес на ТМОРО - 1904 година, на Рилскиот конгрес на ТМОРО - 1905 година, член на Народната федеративна партија и член на нејзиното централно раководство. Подмолно е убиен во Кавадарци на 20 јуни 1912 година.
---------------------------
Георги Николов Делчев е роден на 23 јануари (4 февруари, нов стил), 1872 во Кукуш, Егејска Македонија (грчки: Килкис, денешна северна Грција), како прво машко дете, трето по ред на бројната фамилија Делчеви која имала вкупно девет деца. Делчев произлегува од релативно добро ситуирано семејство. Татко му Никола Делчев бил кукушанец, а мајка му Султана Нурџиева потекнува од блиското село Мурарци. Во 1879 - 1880, Гоце (Георги) Делчев започнува да го посетува прогимназијалното училиште во Кукуш. Гоце потоа го завршил средното образование во Солунската машка гимназија „Св. Кирил и Методиј“. Се запишал во Военото училиште во Софија во 1891. Подоцна, како питомец во военото училиште во Софија тајно ги посетувал социјалистичките кружоци и ја ширел социјалистичката литература, за што е исклучен од училиштето. Делчев станал учител во Бугарското машко трикласно училиште во Штип (Ново село), заедно со Туше Делииванов во 1894[2] каде што се запознава со Даме Груев, еден од основачите на ТМОРО. Како резултат на блиското пријателство меѓу двајцата, Делчев и се придружил на Организацијата во 1895 набрзо станувајќи нејзин водач.
Гоцевата саможртва за делото на ослободувањето на народот во Македонија и Одринско и создавање на независна или автономна македонска држава му го донесе ореолот на признание и почит. Неговото име стана легенда, вткаена во свеста на македонските народни маси. Неговото име ги возбудуваше македонските поколенија, со тоа име македонските прогресивни сили ја водеа во сосема нова општествено-политичка ситуација борбата на македонскиот народ за национално и социјално ослободување.
Бугарите за Гоце Делчев
Во Бугарија се смета дека Гоце Делчев е еден од најголемите бугарски револуционери, кој како водач на ВМОРО се залагал за создавање на автономна власт во Македонија и Одринско. Гоце Делчев бил бугарски учител и плата земал од бугарската егзархија исто како и илјадници други учители и свештеници во Македонија во тоа време.
-----------------------------------------------
Донка Ушлинова е родена во 1885 во село Смилево. На 15 години се мажи за Ставре Христов од селото Лера, Битолско. Додека мажот и е на печалба Донка ја вознемирува и следи еден Турчин. Таа го убива со помошта на една нејзина јатрва и го закопува на гробиштата. Потоа двете бегаат во планините кадешто ја сретнуваат четата на Ресенскиот војвода Славејко Арсов кој ги кој им дава униформи. Така Ушлинова се вклучува во борбата на Внатрешната Македонско – Одринска Револуционерна организација. Пред Илинденското Востание учествува во околу 20 сраженија во Битолскиот револуционерен округ кај селата Лева река, Смилево, Златари.
По востанието преку Србија бега во Бугарија и во Варна повторно се среќава со својот сопруг. За време на Балканските војни Донка Ушлинова заедно со нејзиниот сопруг Ставре Ушлинов е доброволец во Осмата Костурска Дружина на Македонско-одринското ополчение. Учествува во многу борби каде што се одликува во битките на Шарќој, Галиполи, при пленуването на Јавер паша, Руен и Султантепе. За героизам станува ефрејтор и е наградена со два ордени за храброст – трети и четврти степен.
За време не Првата Светска Војна Ушлинова пристапува како доброволец во Втори пешадиски македонски полк на Единаестa пешадиска македонска диверзија. Учествува во борбите кај Јаребична, Дојран, Круша Планина и многу други. Наградена е со Орден за Храброст од втора степен, а после през 1917 година со Орден за Храброст прва степен и чин подофицер подарени лично од главнокомандваштиот армијата генерал-лејтенант Никола Жеков. Мажот и исто е награден. Донка подоцна е предложена за Офицерски Чин но крајот на војната недозволува тоа да стане.
Донка Ушлинова и заедно со сопругот прима парична помош од 10.000 лева со кој ја градат мала куќа. Во 1924 година им се раѓа син – Александар. До смртта си на 27 Јуни 1937 година Донка Ушлинова била член на Варненското дружство на запасните офицери „Другарски сојуз“. После смртта и Македонскиот женски сојуз издава некролог:
“ Почина Донка војвода, жена револуционерка, херој и смел борец за родните идеали... ”
------------------------------------------
Иван Попконстантинов Попов (бугарски: Иван Попконстантинов Попов) е офицер од бугарската армија и револуционер, Костурски војвода на ВМОРО.
Иван Попов е роден во 1871 година во неврокопското село Лjаски, во Османлиската империjа. Добива основно образование во родното си село. Од 1889 до 1895 година е на воена служба во Сливен. Како фелдфебел од бугарската армиjа Гоце Делчев го сврта кон ВМОРО и го праќа за организационен воjвода во Коостурскиот револуционен реон во 1902 година. На Смилевскиот конгрес е избран за централен воjвода на Костурско. Во текот на Илинденското востание учества во борби како воjвода, заедно со Васил Чакаларов и Пандо Кљашев. Потоа заедно со Лазар Поптраjков и Манол Розов се повлекуваат во Прилепско.
После крајот на востанието бега во Грциja, а од таму во Бургас. По повторното навлегување во Македониjа, учествува и во борбата со грчката оружена пропаганда. До Балканската воjна е воjвода на чета №5 во Костурско, после мобилизациjата од 18 септември 1912 година е воjвода на партизанска чета, част од 4-та рота на Девета велешка дружина на Македоно-одринското ополчение. Во српско заложништво е од 18 юли до 18 декември 1913 година. Награден е со орден „За храброст“ 3-та степен и е повишен во чин. Во Меѓусоjузничката воjна е во одредот на Васил Чакаларов. Во Првата светска воjна е командир на разузнавателско оделение.
Иван Попов си го одзема животот на 15 септември 1921 година во Витоша.
---------------------------------------
| |
|
|
|
Георги Казепов e роден на 21 февруари 1880 во село Калиманци, Мелничко, со името Георги Ангелов Стојанов. Завршил педагошко училиште во Сер во 1900 година, кога и станува член на ТМОРО. Од 1900 до 1903 бил учител во Марикостиново, Белјово и Черешница, а во 1903 во Мелник.
За време на Илинденското востание се борел во четата на Јане Сандански и Илија Крчовалијата. По востанието е уапсен, но успеал да избега и да се приклучи во четата на Сандански како нелегален член. Тогаш ја менува фамилијата со таа на убиениот војвода Андреј Казепов. Во наредната 1905 година е избран за секретар на околното раководство на ТМОРО во Мелник.
Под негово раководство дава голем отпор на грчките андартски чети во регионот. Од тогаш е војвода на самостојна чета, а на конгресот на Серскиот револуционерен округ (1907) вклучен е во Окружниот револуцонерен комитет.
Во 1908 г. сe легализира и учествува во создавањето на Народната федеративна партија. Учестува во одредот на Јане Сандански, кој зел учество во симнувањето на султанот Абдул Хамид. Следната година, кога Младотурците сакале да го затворат Јане Сандански, тој со својата чета го опколил Мелник и го ослободил.
Учествува во Балканските војни, а после тоа станува книжар во Мелник. Во 1920 година е избран за градоначалник на градот. Во 1921 се преселува во Софија, а од 1922 година е пак се враќа во Марикостиново.
------------------------
Никола Карев е роден како четврто дете во сиромашното јагленарско семејство Кареви. Во 1892 година е принуден да го прекине школувањето и да се вработи како столарски чирак. Во 1895 година го напушта своето родно огниште и како 16-годишно момче заминува на печалба во Бугарија. Во прво време работи како помошник ѕидар, а потоа станува столарски работник во работилницата на велешкиот столар и основач на Македонската работничка социјалистичка група во Софија, Васил Главинов.
Повлекување во Бугарија и убиство
Со паѓањето на градот во турски раце, тој со своите соработници се повлекува во околните планини на Крушево, а кон средината на ноември 1903 година се префрла во Белград, а оттаму во Софија. Во Софија ја обновува својата активност и учествува во формирањето на Македонско-одринската социјалистичка група во 1905 година, како огранок на Бугарската работничка социјалдемократска партија.
По неуспешните обиди легално да се врати во Македонија, Карев во пролетта 1905 година решава да го стори тоа нелегално. На 26 април неговата чета на пат за Крушево преноќува во селото Рајчани, помеѓу Кочани и Пробиштип. Но, тука се предадени и веднаш сардисани од турската војска. Следниот ден, на 27 април во нерамна борба со турскиот аскер кај месноста Свиланово загинува Никола Карев, заедно со многу борци од неговата чета
----------------------------
Рафаел Камхи
Од Википедија, слободна енциклопедија
Скокни на: навигација, барај
Рафаел КамхиРафаел Моше Камхи (Битола, 15 декември 1870 година - Тел Авив, 1970 година) е македонски револуционер од еврејско потекло.
Во 1894 година се запознал со Даме Груев и влегол во ТМОРО. Учествувал на Првиот конгрес на ТМОРО во 1896 година, во Солун, како битолски делегат на местото на Даме Груев. Учествува во Аферата Мис Стон. Во 1903 е депортиран заедно со брат му Ментеш во Дебар. Се поврзал со тамошната организација и под името Скендер Бег, учествувал во Илинденското востание во Дебарско, а потоа и во Малесија.
Длабоко разочаран од делбите на Македонија и од решенијата на Версајската конференција во 1919 година, Рафаел Камхи се преселил од Софија во Солун. Во текот на Втората светска војна е подложен на иследување и тортура од нацистите и од грчките колаборационисти и е затворен во 1943 година. Благодарение на ангажирањето на Македонскиот национален институт, Илинденската организација и на Националниот комитет на македонските братства од Софија и со ангажирање на бугарската влада е издејствуван посебен третман за Рафаел Камхи, како „заслужен Бугарин“. Целото негово семејство завршило во злогласните логори на Треблинка.
По војната извесен период живее во Софија, а по 1950 се преселува во Тел Авив, каде што починал во длабока старост во 1970 година. Камхи е автор на книга спомени, кои како несредени ракописи ги депонирал во Еврејскиот институт во Софија, а подоцна еден примерок е депониран и во Архивот на Македонија.
---------------------------
Блаже Крстев (1873 – 31 мај 1911), познат и како Блаже Биринчето или Блаже Крстев-Биринчето, е македонски револуционер и илинденски востаник. Крстев е роден во Бирино, Крушевско и се вклучил со ТМОРО како организатор и водач. Пред Илинденското востание формирал своја чета со четници од своето село.
За време на Илинденското востание, на самиот ден 2 август, 1903-та година Блаже Биринчето заедно со здружените чети на Иван Алабаков ја напаѓа и освојува Крушевската касарна. По освојувањето на градот Крстев со својата чета се бори заедно со четите под раководство на револуционерот Питу Гули во падините на Крушево и одбиваат 6 турски напади кои завршуваат со огромни губитоци за Турците.
По Илинденското востание, Блаже Крстев е еден од малкуте што остануваат меѓу народот и прават подготовки за новата борба. Во крајот на 1904 година се вклучува во четата на неговиот соборец од востанието Иван Наумов Алабакот и заминуваат заедно во Велешко за да се борат против четите на Српскиот Четнички Покрет кои се појавуваат таму веднаш по Илинденското Востание. Во 1905 година заедно со големата здружена чета на Ѓорѓи Сугарев и Иван Албаков во Пореч и Азот (Велешко) ја извршуваат познатата акција против Српските четници.
По разочарувањето од Младотурците, Кртев продолжува со борбата, формирајќи реонска чет6а. Загинува на 31 мај, 1911 година со турскиот аскер кај селото Журче, Демирхисарско.
Преземено од "http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%91%D0%BB%D0%B0%D0%B6%D0%B5_%D0%9A%D1%80%D1%81%D1%82%D0%B5%D0%B2"
--------------------------
Рани години
Ѓорѓи Сугарев роден во град Битола во 1876 година во семејство од крајно сиромашни родители. Преживеаната мизерија во него раѓа омраза спрема несправедливоста и нееднаквоста. Уште во детските години тој ја почувствувал омразата и кон поробителот, а во младинските години таа добива се поголем и поголем размер.
Не успевајќи да заврши IV. клас во Битолската гимназија, поради големите семејни оскудици, тој ја напушта гимназијата и ѝ се оддава на учителската кариера, преку којашто успева да го прави тоа што најмногу му лежи на срце: да го буди народот и да го учи, како да се бори и умира за својата слобода. Тој учителствува во градот Битола, Битолската и Кичевска околија.
Акција против Српските четници
Ѓорѓи СугаревЃорѓи Сугарев пристигнува во Велешко на 25. август 1905 година. Тука се сретнува со војводите Јован Алабакот и Панчо Константинов, кои во тој момент се во меѓусебен конфликт. Сугарев ги седнува на една маса, и со својот благ тон успева да ги смири и да ги убеди дека само со заеднички сили ќе можат да се справат со српските четници инфилтрирани во Поречјето (Прилепско) и Азот (селата околу Богомила - Велешко).
Следните неколку месеца здружените чети на Константинов, Алабакот и Сугарев, под команда на Ѓорѓи Сугарев постојано ги обиколуваат селата во Поречјето и Велешко во потрага по србоманските чети на Глигор Соколовиќ. Сугарев во секое село држи говор и ја цементира вољата на народот за борба и издржливост во тие тешки времиња. Српските четници, согледувајќи ја моќта на таа здружена чета на ВМОРО под команда на Сугарев, ја избегнуваат секоја средба со неа.
Сугарев е немилосрден кон платените агенти на српската пропаганда. Додека е во Велешко и Прилепско, тој ликвидира десетина српски агенти - меѓу кои и неговиот сопствен чичко, којшто ја предава здружената чета на турките власти. Два пати четата има судир со турки аскер. По наредба на Сугарев се убиени и братот и внукот на Јован Бабунски (водичот на Српските четници во Велешко) затоа што ја предаваат четата.
Само еднаш се стигнува до поголема битка меѓу четите на ВМОРО водени од Сугарев, и четите на Србите водени од Соколовиќ - на 25 Септемврии 1905 година во село Ореше. Во разгорот на битката пристигнува аскер, и четите се приморани да се повлечат од битката.
Значењето на престојот на Сугарев во Поречјето и Азот, е во тоа што успева да ги капсулира српските четници, и не им дозволува да излезат од Поречјето - затоа што целта на СЧП (Српски четнички покрет) е да го пробие фронтот на ВМОРО, и да стигне е до јужна Битола, каде што да стапи во контакт со Грчките андарти, и со тоа ВМОРО да биде парализирано.
Во зимата на 1906 година, една српска чета од Поречјето успева да го пробие обрачот на ВМОРО и да се инфилтрира во Кичевско, со коешто се загрозува Крушевско, Демир Хисарско, Охридско и Струшко. Сугарев веднаш го напушта Велес и се преместува во Кичевско, каде што успешно ја разбива локалната српска чета, и го ослободува Кичевско од четниците на Српската пропаганда.
| |
|
|
|
Списък на офицерите от българската армия, взели участие в подготовката и провеждането на Илинденско-Преображенското въстание на територията на Македония и Одринско (януари-септември 1903 г.)
№/Име/Звание/Род войски/Числящ се в:/Възраст към 20 юли 1903г./Родно място/Окръг на действие
Цончев, Иван Стефанов / Генерал-майор / пехота / Военно министерство / 43 / Дряново / Серски
Янков, Анастас Янков / Полковник / пехота / Военно министерство / 46 / с.Загоричане, Костурско / Серски
Николов, Стефан Николов / Подполковник / пехота / 6-и пехотен търновски полк / 42 / Прилеп / Серски
Икономов, Стамат Георгиев / Капитан / пехота / Военно министерство / 35 / Малко Търново / Одрински
Протогеров, Александър Николов / Капитан / пехота / 9-и пехотен резервен полк / 36 / Охрид / Серски
Тренев, Георги Тренев / Капитан / артилерия / 2-и артилерийски полк / 34 / с.Палат, Петричко / Скопски
Шипков, Андон Дечков / Капитан / пехота / 16-и пехотен ловчански полк / 35 / Казанлък / Серски
Аджаров, Петко / Капитан / пехота / 11-и пехотен сливенски полк / 41 / Калофер / Серски
Атанасов, Димитър Атанасов (Думбалаков) / Поручик / кавалерия / 3-ти кавалерийски дивизион / 31 / с.Сухо, Лъгандинско / Серски
Атанасов, Сотир Вълков / Поручик / артилерия / 2-ри артилерийски полк / 27 / с.Клисура, Горноджумайско / Скопски
Георгиев, Стефан Георгиев / Поручик / пехота / 29-и пехотен ямболски полк / 27 / с.Спространи, Демирхисарско / Битолски
Давидов, Тома Костов* / Поручик / пехота / 9-и пехотен резервен полк / 35 / Ловеч / Битолски
Дрангов, Борис Стоянов / Поручик / кавалерия / 2-ри конен полк / 31 / Скопие / Битолски
Дървингов, Петър Георгиев / Поручик / кавалерия / 3-ти конен полк / 28 / Кукуш / Серски
Иванов, Лука Иванов (Попиванов) / Поручик / пехота / 5-и пехотен дунавски полк / 35 / Панагюрище / Битолски
Ковачев, Владислав Михайлов / Поручик / пехота / 22-и пехотен тракийски полк / 28 / Скопие / Скопски
Манов, Александър Манов / Поручик / пехота / 14-и пехотен македонски полк / 27 / Кочани / Серски
Наумов, Стоян Йорданов / Поручик / артилерия /2-ри артилерийски полк / 25 / Берковица / Серски
Парапанов, Никола Иванов / Поручик / пехота / 35-и пехотен врачански полк / 28 / с.Фотовище, Неврокопско / Серски
Партениев, Асен Иванов / Поручик / около 43 годишен / Лом / Серски
Саев, Тодор Христов* / Мичман I разряд / флот / флота / 30 / с.Белица, Разложко / Серски
Саракинов, Христо / Поручик / инженерни войски / 2-ра пионерна дружина / 27 / с.Саракиново, Воденско / Серски
Сарафов, Борис Петров / Поручик / пехота / 9-ти пехотен резервен полк / 31 / с.Лебяхово, Неврокопско / Битолски
Стойков, Димитър Великов / Поручик / пехота / 22-ри пехотен тракийски полк / 28 / с.Гайтаниново, Неврокопско / Битолски
Стоянов, Софрони Станчев* / Поручик / пехота / 3-ти пехотен резервен полк / 31 / с.Цер, Битолско / Серски
Стоянчев, Любомир Димитров / Поручик / пехота / 18-и пехотен етърски полк / 26 / Търново / Серски
Трифонов, Йордан Стоянов / Поручик / пехота / 8-и пехотен приморски полк / 35 / с.Долна Вереница, Ломско / Серско
Ангелов, Васил Томов (Благодумов) / Подпоручик / пехота / 9-и пехотен пловдивски полк / 21 / с.Арда, Ахъчелебийско
Балтов, Илия Петров / Подпоручик / пехота / 11-и пехотен резервен полк / 26 / Битоля / Серски
Ганчев, Михаил / Подпоручик / пехота /20-и пехотен добружански полк / 30 / Карлово / Скопски
Зографов, Димитър Зографов / Подоручик / инженерни войски / 8-и пехотен резервен полк / 25 / Велес / Серски
Каназирев, Владимир Николов / Подпоручик / пехота / 14-и македонски пехотен полк / Разлог / Серски
Кондов, Константин Кондов / Подпоручик / пехота / 2-ри пехотен резервен полк / 28 / Прилеп / Битолски
Константинов, Панталей Константинов / Подпоручик / пехота / 13-и пехотен рилски полк / 32 / Велес / Скопски
Костов, Спиро / Подпоручик / пехота / 3-и пехотен бдински полк / 54 / Велес / Серски
Милев, Димитър Иванов* / Подпоручик / артилерия / 4-ти артилерийски полк / 21 / Охрид / Серски
Панайотов, Александър* / Подпоручик / пехота / 17-и пехотен доростолски полк / 25 / Търново / Битолски
Папанчев, Георги Илиев* / Подпоручик / пехота / 16-и пехотен ловченски полк / 31 / Сливен / Битолски
Славов, Вълчо Узунов / Подпоручик / пехота / 18-и пехотен етърски полк / 34 / с.Пет могили, Новозагорско
Стефанов, Димитър Георгиев / Подпоручик / пехота / 30 / с.Караагач, Бесарабия / Серски
Стоянов, Константин Настев / Подпоручик / 12-и пехотен резервен полк / 23 / Солун / Серски
Стоянов, Коста Сапунджиев / Подпоручик / пехота / 5-и пехотен резервен полк / 43 / с.Малка поляна, Айтоско / Одрински
Стрезов, Борис Стрезов / Подпоручик / пехота 5-и пехотен дунавски полк / 23 / Ресен / Серски
Сугарев, Борис Илиев* / Подпоручик / пехота / Силистренски постоянен гарнизон / 25 / Прилеп / Серски
Топчев, Илия / Подпоручик / пехота / 14-и пехотен македонвки полк / 34 / Велес / Скопски
Танушев, Христо Трайчев / Подпоручик / инженерни войски / 15-и пехотен ломски полк / 25 / Крушево / Серски
Христов, Тодор Христов / Подпоручик / кавалерия / 1-ви пехотен кавалерийски дивизион / 20 / София / Битолски
Чолаков, Асен Георгиев / Подпоручик / пехота / 13-и пехотен рилски полк / 24 / Трън / Скопски
| |
|
|
|
Пандо Кљашев е роден на 29 септември 1882 година во револуционерното село Смрдеш, Костурско. Во своето село Кљашев учел до четврто одделение во егзархиско училиште, а потоа образованието го продолжил во Костур, Солун и во Битола, каде во учебната 1899-1900 г. завршил гимназија. Првото запознавање со Организација било во Солун во 1898-1899 г. Во тој период почнал да го гради сопствениот револуционерен идеал. За време на распустот го напуштил Солун и заминал за Битола каде го завршил последниот клас, имал среќа да учи од Даме Груев и од Михаил Герџиков, кои тогаш биле учители во Битола.
Првото дејствување на терен како агитатор на Организацијата го имал во родното село летото 1900 г. Во тој период веќе биле поставени темелите на МРО во Костурско.
Дејноста по востанието
На 17 октомври Кљашев со Чакаларов и уште 20 души ја напуштиле Македонија и заминале за Грција. Двајцата раководители преку Крф и Трст дошле во Белград, a од таму на 6 октомври Кљашев пристигнал во Софија. Од останатите раководители и попознати војводи во Костурско останал само Митре Влашето, а другите заминале за Софија, а Манол Розов и Лазар Поп Трајков загинале.
Штом стивнала ситуацијата во востанатите реони Кљашев од Софија побрзал да се врати во Костурско за да го продолжи патот кој го врвел. Неизвесноста и совеста го натерале Кљашев да се врати меѓу своите, нему населението му било поважно отколку внатреорганизациските расправии и делби кои настанале по Илинденското востание. Чувството да си дома и потребата да се возобнови Организацијата во пролетта 1904 г. го вратило Кљашев во Костурско.
-----------------------
Ефрем Каранов
Од Википедија, слободна енциклопедија
Скокни на: навигација, барај
Ефрем КарановЕфрем Цветков Каранов (бугарски: Ефрем Цветков Каранов) (роден во 1852 во Кратово, Вардарска Македонија, умрел во 1927 во Ќустендил, Бугарија), бил еден од истакнатите собирачи на македонски народни умотворби и научници од Бугарија[1] со потекло од Македонија. Студира во своjот роден град, а потоа во периодот 1864-1866 во бугарско училиште во Цариград. Завршува словенска филологиjа во Русија, каде почнува да собира фолклорни материjали, кои ги публикува во соработка со Бугарското книжевно друштво, на кое станува дописен член во 1875, а во 1884 и полн член. По создавањето на Кнежество Бугарија се иселува во него и поточно во Ќустендил до границата со Македониjа. Соработува со Врховниот македонско-одрински комитет и ВМОРО, со познати македонски револуционери како Трајко Китанчев и Гоце Делчев
-----------------------------------
Јустиниана Каневчева Герџикова, попозната како Јанка Каневчева, е револуционерка, деец на Внатрешната Македоно-Одринска Револуционерна Организација.
[уреди] Биографија
Јанка Каневчева е родена во Охрид во 1878 година. Каневчева влегува во ВМОРО и учествува во револуционерната женска група на учителката Славка Чакарова-Пушкарова од Струга, заедно со Љуба Ќупева од Велес и Амалија Примџанова, подоцна сопруга на Климент Шапкарев.
Таа е љубовта на Гоце Делчев, но по неговата смрт се мажи за Михаил Герџиков.
Извори:
Цветана Романска-Вранска, „Бугарки во национално-ослободителното движение“
----------------------------------
| |
|
|
|
Малка интерпретация на тема "Върховистите Бугари тепале внатрешните МакЕдонци"
Чудомир Кантарџиев
Од Википедија, слободна енциклопедија
Скокни на: навигација, барај
Чудомир Кантарџиев
револуционер на ВМОРО
Роден 23 септември 1883
Сливен, денес Бугарија
Починал 17 септември 1924
Пловдив, Бугарија
Чудомир Петров Кантарџиев (бугарски: Чудомир Петров Кантарджиев) е бугарски револуционер, војвода на Внатрешната Македоно-Одринска Револуционерна Организација.
[уреди] Биографија
Чудомир Петров Кантарџиев е роден во град Сливен на 23 септември 1883 г. Завршува гимназија во Сливен и извесно време е учител во бургаските села. Во текот на 1902 г. се запишува студент во Софискиот универзитет. Во Софија се вклучува во дејноста на Внатрешната организација и во текот на 1904 г. го прекинува учењето и станува четник при Јане Сандански. Во 1906 г. веќе е окружен ревизор на четите во Серски револуционерен округ и нелегален член на Серскиот окружен револуционерен комитет. Станува еден од приближените соборци на Сандански и неговата група, којашто се спротивставува на раководството на ВМОРО и настојува за децентрализација на Организацијата.
Чудомир Кантарџиев го поддржува Сандански при убиството на задграничните представители на ВМОРО Иван Гарванов и Борис Сарафов. Постепено, од крајот на 1907 г. групата на Сандански, кон којашто принадлежи и Чудомир Кантарџиев, се самоизолира од ВМОРО. Чудомир Кантарџиев, заедно со Сандански и Тодор Паница, активно учествуваат во Младотурскиот преврат од 1908 г. Во 1909 г. Чудомир Кантарџиев е учител во Педагошкото училиште во град Сер. Подоцна истата година, со стипендија дадена од Младотурското правителство учи инженерство во Лозана, Швајцарија.
При избувнувањето на Балканската војна се враќа во Бугарија и на чело на чета учествува во ослободувањето на Пиринска Македонија.
После 1918 г. оди да живее во село Л'џене (денес квартал на Велинград) и заедно со Ѓорче Петров и други бивши санданисти се спротивставуваат на дејноста на Тодор Александров и возобновената од него ВМРО. По убиството на Тодор Александров, поради сомнение, дека Чудомир Кантарџиев учествувал во заговорота против него со решение на ЦК на ВМРО му е издадена смртна пресуда. Убиен е во Пловдив, каде што се сокривал, на 17 септември 1924 г.
| |
|
|
|
Белким найдеме некой етнички македонец
| |
|
|
|
Ние това много добре го знаеме, както се пееше в една песничка...
Въпросът е, кой предавник ги е изработил така яко в македонската википедия. Предавниците не стига че тортуриле, рафалиле негирале македонскиот народ, но сега и правят перене на мозоци на малките дечки
| |
|
|
|
Александар Климов, познат уште како Александар Христов или Поповски е офицер во Бугарската армија и Охридски револуционер на ВМОРО.
[уреди] Биографија
Александар Климов е роден во 1881 година во село Ложани, во тогашната Османлиска империја. Имал брат Цветан (Целе) и сестра Велика. Сите се од големата струшка фамилија Поповци. Основното образование го завршува во родното село и во градот Струга. Потоа го продолжува образованието во гимназијата во Битола, каде учители му се Даме Груев, Пере Тошев, Александар Мартулков и други.
За време на Илинденско востание е војвода на чета во Струшко. Реонски војвода е Илија Коцарев од Охрид. Уапсен е од турските власти во февруари 1908 година по обвинение за револуционерна дејност и е осуден на 101 година затвор од турскиот суд во Битола и заточение во Диарбекир. Амнестиран е неколку месеци подоцна, по Младотурската револуција.
По Втората балканска војна, во 1913 година по неговиот отказ да стане српски учител е прогонет од новите српски власти со семејството во Бугарија, каде станува учител во селото Елешница, Разлошко.
Учествува во Првата светска војна под раководство на полковник Борис Дрангов. По војната се заселува во Кресненското село Горна Брезница, каде е учител и општественик до крајот на животот. Училиштето и општината се поместуваат во зграда во дворот на неговата куќа. Погребан е во Горна Брезница.
Во 2003 година по повод 100 годишнината од Илинденското востание во Горна Брезница е издигнат споменик на Александар Климов.
-----------------------
| |
|
|
|
Цено Куртев е бугарски револуционер, деец на Внатрешната Македоно-Одринска Револуционерна Организација.
[уреди] Биографија
Цено Куртев е роден во Златица во 1877 г. Служи како подофицер во 24-ти Черноморски полк во Бургас. Член е на ВМОРО од 1900 г. Активен член на Тајните македоно-одрински подофицерски братства. Во крајот на јануари 1903 г. Куртев влегува во четата на Михаил Герџиков, којашто навлегува во Одринска Тракија да го подготви населението за предстоечкото востание.
Учествува на конгресот на Петрова нива во текот на јули 1903 г., на којшто е определен да го раководи востанието во Василикоска околија во реонот на село Резово. Во тој реон востанието започнува на 3 август, кога четата на Цено Куртев напаѓа и убива тројца стражари во Резово, коишто се обидуваат преку насилие да ги соберат пушките на населението.
На 4 август четите на Цено Куртев и Петар Ангелов ја напаѓаат турската војска во село Маџура. Судирот продолжува 5 часа. Осумнаесет турски војници се убиени, а двајца – заробени. На 6 август четата на Цено Куртев го опсадува турскиот гарнизон во село Корфу колиби . Судирот продолжува два дни и дури на 7 август вечерта преживеаните Турци успеваат да избегаат.[1]
На 8 спроти 9 август Цено Куртев го срушува фарот кај Инеада, за да го отежно придвижувањето на турските војски по море. На 11 август четата на Цено Куртев го напаѓа село Лиман, а на 13 август влегува во град Ахтопол, којшто веќе е напуштен од турскиот гарнизон. Војводата ги разбива државните солници и ја раздава солта на населението од Ахтопол и соседните села – Бродилово, Кости, Каланџа и Стефаново.[2]
После востанието Цено Куртев се прибира во Бугарија, но продолжува активно да учествува во дејноста на ВМОРО.
Во текот на 1904 г. Цено Куртев е испратен како војвода на чета во Кочанско, Вардарска Македонија. Таму дејствува под раководството на околискиот војвода Крстјо Б’лгаријата.
На 1 март 1905 г. Цено Куртев влегува во Македонија во текот на Ќустендилскиот пункт на ВМОРО, на чело на чета од 14 души и се упатува кон Кочанскиот реон. Дел од четниците треба да пристапат како пополнување во четата на Крстјо Б’лгаријата. Двајцата војводи и стари пријатели така и не успеваат да са сретнат. Војводата Цено Куртев загинува на 2 април 1905 г. со целата своја чета во судир со турската војска при село Драмче, Кочанско, уште на неполни 28 години.
-----------------------------
Атанас Кршаков
Од Википедија, слободна енциклопедија
Скокни на: навигација, барај
Отсечената глава на Кршаков.Атанас Кршаков е роден во с. Косинец, Костурско. Учествувал во револуционерните борби уште пред Илинденското востание. Еден месец пред Востанието бил потешко ранет во една борба со турскиот аскер и поради тоа не можел да земе учество во борбите во текот на самото Востание.
По Илинденското востание, како војвода на чета водел повеќе борби против турскиот аскер и грчките андарти. Во една од тие борби, во 1907 година, кај с. Грче, Костурско, загинува и војводата Кршаков.
Грчкиот андартски капетан Пердикас, кој извршил бројни злодела врз месното население, бил ликвидиран токму од овој македонски војвода.
ПС. още в зората на интернет стана грандиозен скандал, защото внукът на Насо Кършаков в Америка беше пуснал на един сайт за генеалогия историята на рода, в която навсякъде се говореше за него като за българин. Имаше доста мнения на разочарани макЕдонци.
------------------------------------
Христо Апостолов Матов (Струга, 10 март 1872 - Софија, 10 февруари 1922) е еден од најистакнатите дејци на ТМОРО и теоретичари на македонската ослободителна борба, во тоа време е „задграничен претставник” на Организацијата во Софија.Познат под псевдонимот „Брут“ .
Христо Матов има завршено филологија во Софија и работи како учител во Сер, Скопје, Софија и Стара Загора. Работејќи кон крајот на минатиот век како професор по литература во скопското педагошко училиште, тука ја започнува и својата кариера во Организацијата. Потоа учителствува и во Солун, каде Даме Груев го запознал со делото.
Христо Матов го посветил во ВМОРО Тодор Александров.
По Илинденското востание и неговиот неуспех, тие свои доблести на духот ги става во служба на бугарската политика спрема Македонија[се бара извор]. На јануарското советување во Софија 1904 година е изложен на жестоки критики од Јане Сандански заради тоа што лично се залагал за кревање на востаниетои заради своите недозволени контакти со бугарската влада, и обидот да ја вовлече Бугарија во војна со Турција и сето тоа на сметката на Македонците.
----------------------------План за востание во Македонија напишан од Христо Матов во мај 1903 година, каде се чита на бугарски: 1)Да се разпространи едновременно по цела Македония или поне да обхване всичките местности,населени с българи(все едно-екзархисти,патриаршисти или сърбомани).
---------------------------------------
Никола Митрев - Езерски е македонски борец и војвода од Илинденскиот период.
Роден е во 1864 година во селото Елшани, Охридско. Поради тешките услови за живот наметнати од големата сиромаштија никогаш не посетувал училиште, туку рано почнал да работи како надничар. Во потрага по работа тргнал со група печалбари во Бугарија, и подалеку, дури во земјите под Кавказ.
За време на еден краток престој во Варна, разбрал дека таму постои македонски револуционерен комитет на кој решил да му се придружи. Избувнувањето на Илинденското востание го затекнало на Кавказ. Оттаму, со дружина од 12 Македонци од Ресенско и Костурско, тргнал во Македонија за да се вклучи во борбите. Иако останал неписмен до крајот на животот, тој поседувал голема одлучност и организациони способности, поради што во Илинденското востание бил назначен за раководител на Езерскиот востанички реон - така и го добил прекарот Езерски.
По задушувањето на востанието, Езерски го продолжил отпорот од густите шуми на планината Галичица. На крајот било решено да се скрие оружјето и сите борци да се вратат во своите домови. Тогаш, за да се спаси од прогонот на Османлиите, Езерски решил да пребегне во некое место каде бил на печалба и каде би можел полесно да се снајде.
Последен пат е виден во Софија, во 1904 год., со други пребегнати борци од Охридско. Потоа, за понатамошниот негов живот не се знае многу. Според кажувања на некои македонски печалбари, Никола Митрев - Езерски својот живот го завршил во Варна, поради болест стекната по патот.
Неговите потомци живеат во Елшани.
-----------------------------------
Дељо Марковски (Косинец, Костурско, Егејска Македонија, 1871) македонски револуционер и раководител на ВМОРО (Внатрешната Македонско-Одринска Револуционерна Организација).
Трговец во родното село и во гратчето Биглишта. Член е на ВМОРО од првите почетоци на револуционеризирањето на Костурско од страна на Лазар Поп Трајков. Во предилинденскиот период учествува во процесот за доставување на оружје заедно со Лазар Киселинчев и Васил Чакаларов, и соработува со познатиот Костурски војвода Атанас Кршаков кој исто така е родум од село Косинец.
Учесник е во две битки во Илинденското Востание. При крајот на востанието е амнестиран и е еден од оние што останваат во своите реони.
Вистинската револуционерна дејност ја започнува после востанието кога активно учествува во ревитализирањето на организацијата во Костурско. Стапува во контакт со новоформираниот Албански револуционерен комитет и активно соработува со нив.
Кога во 1904 година Грчкиот Македонски Комитет почнува да испраќа андартски чети во Македонија, Марковски е назначен за реонски раководител, целосно се оддава во оваа нова борба.
Неговото име се овековечува за време на битката во селото Косинец на 3 Мај 1907 година кога само со 6 души успева да порази 60 вооружени андарти. Потпомоната од турските власти, грчката чета на капетан Вардас со 60 вооружени Критјани го напаѓа село Косинец во момент кога скоро целото машко население е на печалба во Истанбул.
Марковски навреме дознава за тоа и успева да ги подели 6-те пушки што се наоѓаат скриени во неговиот дом на 4 негови семејни бријатели и на неговиот малолетен брат. Се распределуваат во различни куќи и започнуваат престрелка со Грците. Во почетокот на престрелката загинуваат 6 андарти, а Грците не осознаваат од каде доаѓа огнот. Тоа создава конфузија во нивните редови, и започнуваат престрелка меѓу нив. Грците се повлекуваат од селото оставајќи околу 13 мртви.
По младотурската револуција Дељо Марковски зема учество во политичкиот процес, а по Балканските војни останува во Костурско и се вклучува во новата борба на ВМРО под водство на Тодор Александров во Егејска Македонија.
Во време на Првата Светска Војна е шеф на разузнавачка група на ВМРО и работи во тилот на сојузниците. Соработува со Константинистите кои сакат да направат државен удар во Атина за да ја бутнат владата на Венизелос, и да се сојузат со Централните Сили.
Во 1918 година заедно со најблиските пребегнува во Бугарија, во град Софија каде што и починува во 1939 година.
----------------------
Аргир Маринчев е македонски револуционер, роден во 1870 година во Охрид. Како учител во родниот град тој се оддал на револуционерна дејност, поради што бил во лоши односи со егзархискиот владика.
Учествувал на Смилевскиот конгрес во мај 1903. За време на Илинденското востание станал војвода на просторот меѓу Битола и Охрид и во борбите против турскиот аскер имал повеќе успеси. На 30 и 31 август 1903., меѓу селата Речица, Куратица и Свиништа, кај месноста Рашанец, каде беа сместени околу 1700 души после опожарувањето на нивните села, со својата чета останал да се бори до последниот момент. Тој и неговите четници го задржувале непријателот се до претпоследните куршуми. Последните ги задржале за себе, извршувајќи саможртва
---------------------------
Гоно Манчев
Од Википедија, слободна енциклопедија
Скокни на: навигација, барај
Гоно Манчев
револуционер на ВМОРО
Роден 26 септември 1883
Робово, денес во Република Македонија
Починал 27 септември 1926
Беласица, денес во Република Македонија
Гоно Христов Манчев е револуционер, струмички војвода на Внатрешната Македоно-Одринска Револуционерна Организација.
[уреди] Биографија
Манчев е роден во 1883 година во струмичкото село Робово, тогаш во Отоманската империја. Завршува основно образование. Член е на ВМОРО од 1901 година и учествува во Илинденското востание. До 1912 г. е курир на ВМОРО. По возобновувањето на ВМРО после Првата светска војна од 1921 до 1923 г. е струмички помошник војвода, а од 1924 г. е самостоен војвода во Струмичко.
Загинува во 1927 година во месноста Коџа баир во планината Беласица во судир со српски чети.
----------------------------------------
Димитар Матлиев е роден во Охрид. Познат активист на Револуционерната организација.
Во Илинденското востание учествувал како началник на голем четнички одред, водејќи повеќе борби со турскиот аскер и башибозук.
------------------------------------------
Михаил Апостолов Рајнов (бугарски: Михаил Апостолов Райнов), нарекуван Попето, е подофицер од бугарската армија и деец на ВМОРО.
Михаил Апостолов е роден во село Горна Дикања, Радомирско во 1871 година. Израснува во многу сиромашно семејство. Мајка му умира и татко му го праќа во Софија, за да учи. Ја служи воената служба во кавалеријата – 1-ви коничен полк, и стигнува до чинот подофицер. Ја напушта армијата и станува стражар во конична полиција во Софија. Во 1895 година, кога Македонскиот комитет во Софија ја организира четничката акција во Македонија, тој ја напушта стражарската служба и тргнува со четата на поручник Петар Начев. По четничката акција се враќа во Софија. Се сретнува со Гоце Делчев, кој во тоа време ги организира првите чети на Внатрешната организација, кои треба да влегуваат во Македонија. Гоце Делчев решава да привлече бугарски офицери во ВМОРО, за да го издигне нејзиниот авторитет пред населението и за да ги подобри бојните способности на четниците. Михаил Апостолов – Попето и Марко Лерински, а малку потоа и Христо Чернопеев и Атанас Бабата се првите бугарски подофицери во ВМОРО.
[уреди] Години во ВМОРО
Михаил Апостолов станува првиот војвода на агитационо-организаторска чета. Во неговата седумгодишна дејност, во неговата чета како негови ученици минуваат редица дејци на ВМОРО како: Михаил Герџиков, Никола Дечев, Петар Јуруков, Делчо Коцев, Петар Самарџиев, Никола Жеков, Атанас Бабата, Андон Ќосето (помошник-војвода на четата), Крстјо Б’лгаријата, Гоне Бегенин, Трајко Јотов, Иван Варналијата, Иван Наумов Алјабака и други. Во четата за 3-4 месеци бил и Христо Чернопеев, кој подоцна предводи сопствена чета.[1]
За прв пат како војвода на ВМОРО влегува во Македонија во 1897 година, а неговата чета е од 7 души. Сите се од слободните делови на Бугарија и имаат воена подготовка: Васил Иванов Чочов – постар подофицер од 1-виот пешадиски полк, Александар Маринов од Пловдив – ученик од унтерофицерското училиште, Филип Григоров, ученик од истото училиште, Николај Петров, унтерофицер и други. Четата како реон на дејствување го има Малешевско, но дејствува и во Кочанско, Радовишко и Струмичко.
На 20 јули 1897 година, заедно со четата на Гоце Делчев убиваат четири черкези во село Бујковци. На 14 септември 1897 година Михаил Попето го одвлекува богатиот турчин Наз’м бег од Струмица. Во 1898 година четата на Попето, веќе од 13 души, ги обиколува Серско и Кукушко. Во 1899 година Михаил Попето ги обиколува Воденско и Ениџевардарско. Четник кај Попето бил и Михаил Чаков – учител, кој од 1901 до 1908 предводи различни чети во Македонија.[2] Во февруари 1900 година преминува низ село Оризарци, Гевгелиско, а неговата чета во тоа време брои 15-20 луѓе; подоцна во летото се префрла во Кукушко. Води борби со турски вооружени сили до село Д’мбово, во Кожув планина и на други места. Во истата година како апостол, продолжува да ја обиколува Македонија, овој пат во Тиквешко.[1]
На пат од Кукушко кон Петричко на 21 март 1902 година четата на Михаил Апостолов е фатена од силна турска потера и влегува во борба со неа меѓу селата Чугунци и Гавалјанци, Кукушко, во која војводата Михаил Попето загинува. Погребан е во дворот на црквата во Гавалјанци.
[уреди] За него
“ Од тој простодушен апостол истекуваше чист идеализам, себепорекнување, смел организаторски дух, човекољубие и сеотдајност. Седум години непрестано тој беше на својата позиција, гол, бос и испокинат, гладен и жеден, беше како стражар на својата позиција.
Попето е најголемиот по значење ученик на Делчев. Тој е првиот војвода на агитационо-организаторска чета. Мих. Апостолов Попето е шоп од Софиско
---------------------------------------------------
Штерјо Михајлов
Од Википедија, слободна енциклопедија
Скокни на: навигација, барај
Штерјо Михајлов
офицер од Бугарија и деец на ВМОРО
Роден 1856
Дебар, денес Република Македонија
Починал 27 декември 1911
Рила, Бугарија
Штерјо Михајлов, наречен Штерјо Влаха или Спиро, е офицер од Бугарија и деец на Внатрешната Македоно-Одринска Револуционерна Организација.
[уреди] Биографиja
Михаjлов е роден вo 1856 година вo град Дебар, тогава во Отоманската империја. Тоj е едeн од организаторите на подготвуваното востание во Разлошко во текот на 1876 година. Доброволец е во избувнатата подоцна во текот на истата година Српско-турска војна. Во 1877 година влегува како доброволец во Бугарското ополчение и се бори во Руско-турската војна во 4-та рота на 4-та дружина. За храброст е унапреден во унтерофицер и е награден со орден „Свети Георги“.
После Берлинскиот договор, според кој Македонија останува во Османската империја, по време на Кресненско-Разловечкото востание Михајлов е војвода на зборната чета во село Долно Драглиште.
Во 1885 година е доброволец во Српско-бугарската војна, во којашто добива орден „За храброст“. После војната се вселува во село Рила и ги подпомага четите на Внатрешната Македоно-Одринска Револуционерна Организација.
Умира во Рила, во 1911 година.
С КОЕТО БУКВАТА "М" СЕ ИЗЧЕРПА
| |
|
|
|
Миле Поп Јорданов
Од Википедија, слободна енциклопедија
Скокни на: навигација, барај
Миле Поп Јорданов или Миле Попјорданов (1877 - 1901) бил македонски револуционер и просветен деец, член на ТМОРО, брат на познатиот велешки гемиџија Јордан Поп Јорданов - Орцето и на Петар Поп Јорданов. Роден е во Велес, а се школувал во битолската неполна машка гимназија и Духовната семинарија во Цариград. Бил исклучен од обете образовни институции поради својот бунтовнички темперамент и се се посветил на учителскиот позив. Како активист во револуционерната организација, се вклучил во реонската чета која дејствувала во Радовишко. Загинал под трагични околности како жртва на непријателска заседа во близина на родниот град. Имено несакајќи жив да падне во рацете на непријателот се самоубил.
Во негова чест е испеана познатата народна песна Болен ми лежи Миле Поп Јорданов, која денес е и официјална химна на градот Велес.
Најмладиот наследник на фамилијата е бугарскиот актер Петар Попјорданов (Чочо).
--------------
Тома Николов Христов (Поп Тома) е роден е во с. Вранештица, Кичевско во 1861. година. По завршувањето на Солунската гимназија станува учител. Во 1889. година во Цариград е ракоположен за ѓакон. По создавањето на ВМОРО зазема видно место во борбата против поробувачите и е близок соработник на Даме Груев, Пере Тошев, Анастас Лозанчев, П.Христов, Борис Сарафов, Христо Матов и други. Во 1902 година, по убиството на неколку бегови во Кичевско, тој е осомничен и лежи во затворите во Кичево и Битола. По ослободувањето, истата година е пак осомничен за убиство на еден предавник и знаејќи што го очекува, ја напушта службата и оди во четата на Тома Давидов.
Во 1903. година учествува на Смилевскиот конгрес и добива задача за предавање на протоколите на Задграничното претставништво во Софија.
Се враќа по востанието и заедно со Даме Груев се посветува на возобновувањето на револуционерната мрежа. По Лигушовата афера во Битолско, поп Тома е пак во затвор и осуден на доживотен затвор, но по девет месеци, Хуриетот го ослободува од битолскиот затвор.
Умира во Софија на 18 август 1946 година.
------------------
Лазар Поп Трајков е роден 1878 година, во револуционерното село Д’мбени (Костурско), сега во Грција) во семејството на Поп Трајко кој бил чесен човек и голем патриот. Селото Д’мбени имало 300 куќи и било едно од најцветачките села во Македонија, но за време на Илинденското востание било разрушено и опожарено. Од истото село потекнуваат и многу други револуционери патриоти.
Лазар Поп Трајков го завршува основното образование во своето родно село, во непосредна близина на планината Вич. Уште од мал, Поп Трајков пројавува афинитет кон учењето и револт кон неправдата што османлиската држава ја врши на неговиот народ.
По завршувањето на основното училиште, Лазар Поп Траков учи во прогимназијата во Костур, а потоа своето образование го продолжува во Солунската егзархиска машка гимназија "Св. Кирил и Методиј". Таму тој и ја започнува својата револуционерна дејност, каде што станува член на ВМОРО. По завршувањето на гимназијата, станува учител во Костурско.Поп Трајков наредува и ликвидација на неколку турски разбојници што го измачуваат народот. Освен против турското господство, Лазар Поп Трајков се бори и против грчката духовна хегемонија. Костурско, како етничка граница меѓу Македонци и Грци, е под директен удар на Грчката црква и нејзините агенти (покровителствувани од турската власт). Во тоа време голем дел од Македонците во Костурско се декларираат како Грци (Гркомани), но после неколку обиколки на Поп Трајков по Костурските села (потоа тоа го прави и Васил Чакаларов), бројот на гркоманите се редуцира на ништожна цифра. После востанието Костурско станува фронт на крвава борба межу македонски комити и грчки андарти.
=-------------------
Петар Поп Арсов, понекогаш пишуван и како Петар Попарсов (14 август 1868 - 1 јануари 1941) е македонски револуционер, основоположник на Македонската револуционерна организација, долгогодишен член на ЦК на ТМОРО, задграничен претставник на организацијата, автор на нејзиниот прв Устав и автор на познатата публикација “Стамболовштината во Македонија и нејзините претставници”.
Роден е во Богомила на 13 август 1868 година. Учел во Велес, Солун и Белград. Во Софија студирал на Философско-историскиот факултет, заедно со бројна македонска интелигенција: Даме Груев, Крсте Петков Мисирков, а подоцна и со Гоце Делчев и Ѓорче Петров. Меѓу нив во 1892 година созреала идејата за создавање Млада македонска книжовна дружина која го издавала списанието „Лоза“. Набргу, поради својата активност и борба против владата на Стефан Стамболов, Петар Поп Арсов е протеран од Бугарија и работи како учител во Солун, Велес, Прилеп и по други градови низ Македонија. Во 1893 година во Солун ги поставува темелите на ВМРО. Во 1897 година е осуден на 101 година робија. Амнестиран е во август 1902 година. На Рилскиот конгрес е избран за член на Задграничното претставништво на ВМРО - во Софија.
Неговото национално чувство дојде до израз во 1887 година во Солун со познатиот ученички бунт каде неслучајно беше меѓу првите бегалци од Солун во Белград. Таму брзо се откажа од студиите поради шовинистичката политика на Србите во тоа време. Затоа заминува за Софија за да биде пречекан како “Бугарин” .
Од 1892 година започнува да го објавува и својот дневен печат, списанието „Лоза“. Од првиот број на списанието каде го објави и својот расказ ”На мокров”, воведе еден нов македонски фонетски правопис, каде и за прв пат ги наоѓаме и употребени и карактеристичните букви: К' ; Г'; Н ; а се исфрлени двогласните букви:Ъ,Ю,Ь, a гласот Ј е предаден во I.
Од 1892 година ја напиша „Стамболовштината во Македонија и нејзините претставници“ под псевдоним Вардарски. Се смета дека Софија е претставена како Виена во книгата. Оваа книга е единствената од тоа време која ја претставува вистинската непријателска улога на егзархијата во тоа време - како што се вели во делото, улогата на егзархијата е
“ ...да создаваат во Македонија Бугари. ”
По ова Поп Арсов бил баран од српските власти, а тој за да си ја спаси главата бега во Софија каде со почнувањето на Балканските војни, повеќе не е во можност да се појави во одбрана на својот народ.
През 1919 година после Првата светска војна пишува:
“ ... Бруталната политика на посребување, која го отфрлаше секое човечко достоинство кај македонските Бугари и жестоко го рануваше нивното национално чувство - создаде во душата на тој милионски бугарски народ една трагедија, која стануваше уште пострашна затоа што посрбувањато означуваше не само денационализирање туку и враќане на македонските Бугари под власта на Грката патријаршија, против која тие водеа дологогодишна крњања борба и однај се беа извлекле од нејзините вампирски нокти. Лозунгот бешеЧ подалеку од Бугарија! Но не поради тоа што таа беше крива за состојбата во Македонија, туку поради тоа што секакоњ сомнеж за нејзина вклученост можеше да и напакости и нејзе, и на делото, кое требаше да го запази својот чисто внатрешен карактер. Врз тие јасни и точно определени основи се формираше прњиот таен "Комитет за придобивање на политичките права на Македонија, кои и беа дадени од Берлинскиот договор", од кој покасно се разви така наречената Внатрешна М. Р. Организација... ”
[1]
Кон 1920 година престанува со политичките активности согледувајќи ја невозможната мисија. Умира на 1 јануари 1941 година во Костнец, Бугарија.
----------------------------------------
Методија Патчев[1] е македонски револуционер и деец на ВМОРО. Тој е роден на 14 мај 1875 година во Охрид. Во родниот град завршил прогимназија, а потоа отишол да работи како чирак кај еден свој сограѓанин – кожар во Пловдив. Во 1896 година се вратил во Охрид и се занимавал со учителска дејност. Истата година влегол во редовите на ТМОРО. Тој добивал специјални задачи – ликвидирање на непријателите на ослободителното дело, како и на предавниците.
Во 1898 година, откако убил еден предавник во Охрид, бил фатен и затворен од турската власт. Во затворот бил до 1901 година. По излегувањето бил назначен за учител во Прилеп, но турската власт не му дозволила да се занимава со учителска дејност. Преминал во илегала и стапил во четата на војводата Марко Лерински. По извесно време бил назначен за Прилепски војвода.
На 7 април 1902 година со шестмина четници во Кадино Село бил предаден кај турската власт, и бил опкружен од турскиот аскер. После 24 часовна борба, со последните куршуми извршиле саможртва.
--------------------------------
Глигор Стефанов Попев е македонски револуционер, член на ТМОРО. Роден е во богато прилепско трговско семејство, во кое и самиот успеал да стане крупен трговец. Во 1894 година се вклучил во револуционерната организација од страна на Даме Груев.
Тој станал член на Битолскиот окружен комитет и бидејќи бил близок пријател на Даме Груев станал негова десна рака во Округот. Тој исто така станал член и на Централниот комитет на ТМОРО.
-----------------------------
Георги Поп Христов е роден во 1876 година во селото Крстоар, Битолско Образованието го завршил во с.Буф на грчки јазик. Продолжил егзархиско основно образование во своето село. Завршил прогимназија во Битола.
По една година учителствување во своето родно село, го продолжил образованието во Солун. Во учебната 1895-96 година се вработил како учител во Кавадарци каде и се вклучува во револуционерното дело. Од 1900-та година бил учител во Бугарско основно училиште во Битола. На 12 февруари 1902 год. е уапсен и осуден на смрт. Амнестиран е во февруари 1903 год. Учествувал на Смилевскиот конгрес во мај 1903 год. како претставник од Битола. За време на востанието бил војвода во Леринско.
По востанието доаѓа во Бугарија и пролетта 1904 година се враќа во Македонија. Активно делува во обновување на Организацијата во Битолско, Костурско и Леринско. Во мај 1904 година учествува како делегат на Прилепскиот конгрес. Следната 1905 год. учествува на Рилскиот конгрес. По војните се населува во Бугарија и е член на ЦК на ВМРО. Тесно соработувал со Александар Протогеров. По убиството на Протогеров, по наредба на Иван Михајлов (1928), се повлекува од активно учество во Организацијата.
Умрел во 1962 година во Софија.
-------------------------------------------------
Георги Пешков
Од Википедија, слободна енциклопедија
Скокни на: навигација, барај
Георги Пешков
македонски револуционер
Роден ?
Прилеп, Република Македонија
Починал 1913
Сер, Егејска Македонија
Георги Пешков е македонски револуционер и деец на ВМОРО. Тој е роден во Прилеп, во трговско семејство,во кое и самиот се занимавал со трговија. Со посредство на Даме Груев и Пере Тошев успеал да влезе во редовите на ВМРО. Дејствувал во Битола, Прилеп, Охрид, Ресен и други места.
Пешков бил член на Битолскиот окружен комитет и во тоа учествувал на Смилевскиот конгрес. За време на Илинденското востание дејствувал во раководното тело на Кичевскиот реон. Во мај 1904 учествувал и на Прилепскиот конгрес. Загинал за време на Втората балканска војна во 1913 година во градот Сер во Егејска Македонија. Тој бил бескомпромисен борец против српската и грчката пропаганда
------------------------------
Биографија
Паскалев е родев во Хрупишта, Костурско, во Османската империја (денес Аргос Орестико, Грција). Во текот на 1877 година неговото семејството се преселува во градот Ксанти, Западна Тракија. Уште како млад зема учество во црковните борби против Цариградската грчката патријаршија.
Станува член на ВМОРО во 1899 година. Јанаки Паскалев е еден од основателите на Револуционерниот комитет во Ксанти. Во 1900 година е избран за претседател на Ксантискиот околиски револуционерен комитет. Во 1904 година е уапсен и фрлен во затвор.
Умира на 16 декември 1933 година во Ксанти.
----------------------------
Ѓорче Петров, целосно име Георги Петров Николов, (1864/1865, с. Варош, Прилепско - 28 јуни, 1921, Софија, Бугарија) бил македонски револуционер[1] роден во ситно трговско семејство. Се школувал во Прилеп, Битола и Солун. Во солунската гимназија останал до 1885 година кога поради учество во ученичкиот бунт бил исклучен со група од 12 македонски ученици меѓу кои и еден друг иден револуционер, Пере Тошев.
Престојувал во Источна Румелија каде собирал финансиски средства за набавка на оружје за идните востанички акции во Македонија. Поради слабото здравје се вратил во татковината како учител во Штип, 1885 година.
Во 1888 година заминал во Солун како коректор во основаната печатница на Коне Самарџиев. Во 1889 година станал учител во скопската бугарска гимназија сè до 1890 каде се запознал со владиката Теодосиј, заговорник за обновување на охридската архиепископија. Потоа заминал во Бугарија, време кое се покажува решавачко за создавање на ВМРО. Тој учествувал во испраќањето на ќирџијата Доне со пратки бомби од Штип до Битола.
...централна организација не била создадена, туку имало неколку мали организации. За неколку години, како и да е, една станала доминантна, таа која што го имала Делчев за лидер (до убиство). Груев, сегашен шеф на битолскиот округ, Ѓорче Петров и Христо Татарчев како надворешни претставници, тие ги зеле зборовите на Гледстоун за нивно мото „Македонија на Македонците“. Тие се изјасниле како различни од Бугарите и Македонците во Бугарија кои имале оформено постар комитет со центар во Софија.[1]
---------------------
Јордан Пиперката (23 јуни 1870, Козица, кичевско – 10 август 1903) е еден од најопеаните и најпопуларните македонски војводи, илинденци. Потекнува од сиромашно земјоделско-сточарско семејство. Семејното име му е Пиперковски. Меѓутоа, тој е познат по кратенката од неговото презиме - Пиперката. Кај народот преовладува мислењето дека оваа кратенка ја добива поради физичкиот изглед (бил црвен, но и лут). Многумина го поврзуваат со лутината и црвенилото на пиперките.
Од неговите најблиски бил советуван да не прави така, но Јордан се одлучил да замине на печалба во Софија уште со првата група соселани - печалбари. Таму го продолжил фурнаџискиот занает.
Војводата Јордан Пиперката (седнат долу на сликата).Во Софија, Јордан започнал нов живот. Го научил фурнаџискиот занает и финансиски зајакнал. Од заштедата ги помагал и своите во Козица, но никако не можел да ги заборави тортурите над селаните. А во Бугарија нашироко работела пропагандата[се бара извор] за наводното ослободување на Македонија. Не знаејќи за ваквите цели на бугарската буржоазија[се бара извор], голем број печалбари, далеку од својот роден крај, водени од желбата за ослободување на Македонија, стапувале во чети од разни друштва[се бара извор]. За Јордан ова било можност да стане ајдук. Влегол во Пиринската чета на Дончо Златков. Запознавајќи го подробно ајдучкиот живот и целта на изведените акции, иако неук, доволно ја презрел заблудата од бугарската „ослободителна“ дејност. Затоа одлучил да се врати во Македонија.
Неколку години престојувал во Македонија, а во 1895 година Јордан повторно се вратил во Бугарија, каде што со Стојко Војвода и Кочо Љутата зел учество во таканареченото Мелничко востание. По повеќегодишното ајдукување низ Бугарија во 1897 година, Јордан Пиперката со својот соборец Никола Геројски пристигнал во Кичевско. Дознавајќи за нивното пристигнување, Организацијата во Кичевско набргу воспоставила контакт со нив. Така во 1897 година била формирана и првата организациона чета на војводата Дуко Тасев во Кичевско. Убиството на Муарем-бег, во кое учествувал и Јордан Пиперката, го принудило тој да ја напушти Македонија и повторно да замине во Бугарија....
------------------------------
Јани Попниколов Јанев, познат како Јани Попов е бугарски револуционер, деец на Внатрешната Македоно-Одринска Револуционерна Организација, војвода на Илинденското и Преображенското востание и автор на востаничкиот марш „Јасен месец“.
[уреди] Биографиja
Јани Попов е роден на 27 септември 1878 г. во село Карахадар (денес во Турција). Потекнувал од родољубиво бугарско семејство, и од мал војводата се одликувал како будно дете вљубено во учењето. Брат е на идниот војвода Димитар Попниколов. Дедо им Јани Б’чваров пламенито му раскажува на внука си за гостувањето на Левски во нивниот дом и создавањето на првиот нелегален комитет во лозјето на хајдук В’лкан.
Учи во родното село, а подоцна учи занает и работи во Лозенград. Привлечен е во подготовката на Илинденското востание во текот на 1898 г. од едно од најголемите имиња на револуционерното движење во Источна и Беломорска Тракија - војводата Лазар Маџаров. Во 1901 г. Попов нелегално ја преминува границата баран од турските власти во врска со Керемидчиоглувата афера и се населува во Бургас. Подпомогнат и од други бегалци од Тракија Јани Попов започнува работа како кантонер по железничката линија Бургас – Поморие. За револуционерна дејност е осуден во отсуство, заедно со брат му, од Одринскиот воен суд на 101 години затвор. Две години подоцна тој се враќа нелегално по родните места со агитаторската чета на Лазар Маџаров. Тоа е почетокот на неговата активна дејност како комита. Ги обиколуваат селата од Лозенградско, создаваат нелегални комитети и “смртни дружини”.
---------------------------------
| |
|
|
|
Ако си забелязал отдолу на материала за дедо ми Георги Попхристов има:
Мисли на Поп Христов
* „Сфатив дека идејата се состои главно во будење на бугарштината и затоа самиот агитирав во тој дух по околните гркомански села, како на пример во Буково..."[1]
1. ↑ Попхристов, Георги. Револуционерни дејства во Битолско и Леринско. во: Към борбите в Югозападна Македония (Кичевско, Битолско Леринско, Преспанско, Дебърско), съобщава Л. Милетич. Материяли за историята на македонското освободително движение, книга ІV, МНИ, 1926, стр.27.[1]
Това малко ме изненада, защото става дума все пак за македонската версия на Уикипедия!!!
| |
|
|
|
Може би Чърчил пак се оказва прав. Много души да държиш за кратко в заблуждение - да, малко за дълго - пак да. Но много хора за дълго време - не.
Наистина, у някого е заговорила съвестта. Ние сме свикнали класическата биография на илинденец: "Български екзархийски учител - войвода на ТМОРО - офицер в българската армия - кмет или съдя на родното си място по време на войната - изгонен след загубата на войната и починал в София" да се заменя с някакъв съкратен вариант от рода на: бил селски учител, а потоа войвода, а потоа кмет на градот а потоа я напуштил Македония и умрел во София, каде бил во судир со врховистите. Точка.
| |
|
|
|
Браво,точно и кратко предадена класическата биография на илинденец.Плюс,че повечето не са били "во судир",а се числели към десницата на Организацията след Първата световна война.
| |
|
|
|
Мисля, че цитатът трябва да намекне как и дядо ти е попаднал неволно под влиянието на големобугарската пропаганда.
| |
|
|
|
Айде стига. Крачка напред да, но с пропаганда между редовете.
| |
|
|
|
Навремето ми направи впечатление дин феномен: ВМОРО (през всичките й периоди) е много силно "българизирана" - хора, родени в пределите на стара България, финансиране, дейност и политика, връзки с Екзархията...
От своя страна върховистите са силно "македонизирани": хора, без изключение от Македония, никакви интереси към Тракия, и особеното сработване с българските власти.
Странни феномени са това за мен.
P.S. Моля шепата малоумници от ФИРОМ да не ми изопочават думите! Причините за това разделение НЕ СА ЕТНИЧЕСКИ, а спора "кой да води бащина дружина". Справки - Гоце Делчев.
| |
|
|
|
Я колко интересно
| |
|
|
|
You can fool some of the people all of the time,
You can fool all of the people some of the time,
but you cannot fool all of the people all of the time.
Abraham Lincoln, 1864
| |
|
Страници по тази тема: 1 | 2 | (покажи всички)
| 
|
|
[