Според моят възглед всички ние – въпреки, че докато сме живи разполагаме със сложен и впечатляващ на фона на останалите животни разум – в крайна сметка сме едно нищо...
Като дърветата да речем. Е, дървото няма как да се изкорени и да тръгне с ракета към Луната или Марс, но и то, също както човека, следва своят генетично заложен път, който го ограничава в сферата на своя хабитат. Или даже като неживата природа – камъни, вода, скали. Тоест ние сме просто едно вещество, което при определена температура и прочее обстоятелства започва да осъществява някакви биологични процеси. Организъм от клетки.
Самият факт, че имаш съзнание, което ти позволява не само да станеш свидетел на реалността, но и да й повлияеш – е просто някакво свойство на органа "мозък". Съзнанието е продукт на живия организъм и след смъртта на индивида може да се съхрани единствено под формата на спомен в паметта на все още живите.
Аз мисля, че ние умираме по същият начин, по който ежедневно умират милиарди насекоми, червеи и всякаква там сган – индивидуално и безвъзвратно. Ако от всяко живо същество оставаше енергийна трошичка, каквото и да е това, досега да сме се удавили в океан от такива трохи. Според мен е твърде горделиво човек да очаква, че му е отредено битие и след смъртта. По-склонен съм да гледам на себе си като на съвкупност от нежива материя, микроб някакъв.
Феноменът "живот" е просто едно физично явление. Поставяш на определено разстояние от дадена звезда конкретен тип планета със специфични климатични условия, и той се развива – също както водата завира на 100 градуса.
|