|
Осумдесет години од крвавиот настан во Виена што силно
ја потресе Европа
Тодор Паница ликвидиран во виенскиот "Бургтеатар"
На 7 мај 1925 година Менча Карничева, по наредба на Ванчо Михајлов, го застрела човекот што беше десна рака на Сандански
Паница го ликвидираа врховистите со помош на бугарскиот двор, 18 години по убиството на Борис Сарафов и на Иван Гарванов
ВИКТОР ЦВЕТАНОВСКИ
Убиството на Тодор Паница на 7 мај 1925 година во виенскиот "Бургтеатарри, по начинот како е извршено, потсетува на добро изрежиран политички трилер. Во моментот кога ќе започне сцената со потонувањето на бродот во Ибзеновата претстава "Пер Гинтти, кога ќе се слушнат силните грмежи и пукотници, Менча Карничева ќе го впери пиштолот во Паница и со неколку куршуми смртно ќе го погоди. Истрелите никој нема да ги слушне, но затоа сите ќе видат како се струполува беживотното тело на големиот македонски револуционер.
Ликвидирањето на Паница ќе биде долго време подготвувано во Софија од врховистите со помош на бугарскиот двор. На Менча Карничева, 26-годишна крушовчанка , Ванчо Михајлов ќе Ј вети брак само да го ликвидира крвниот непријател, нешто што подоцна и ќе го исполни. Таа умешно ќе ги искористи сите врски што ги има со блиските роднини на серскиот војвода и ќе стане најдобар "пријателли на семејството на Паница.
Во Виена привремено ќе се смести кај нив, а тие со денови ќе бдеат над здравјето на болежливата крушевчанка, која, наместо благодарност за гостопримството, ќе им подготви крвава драма. Таа ќе присуствува и на свадбата на Паница, кога и планира да ја изврши задачата дадена од Софија, но во последен момент ќе ја одложи егзекуцијата.
Убиството на Тодор Паница има долга предисторија и е дел од крвавата пресметка меѓу македонските пробугарски револуционерни сили, кои слободна Македонија ја ставале во бугарски граници и промакедонските, кои сметале дека Бугарија не му мисли добро на македонското дело, па затоа се бореле за самостојна држава. Тоа особено дошло до израз по задушувањето на Илинденското востание, кога меѓу десните и левите македонски револуционерни сили бил ископан длабок непремостлив јаз.
Револуционерите кои биле против тоа да се дигне востанието, кои знаеле дека не е подготвено, а меѓу нив најгласен бил Јане Сандански, виновниците за големата трагедија и страдањата на македонскиот народ, пред сў ги барала меѓу врховистите, чии први луѓе биле членовите на Задграничниот комитет во Софија - Борис Сарафов, Иван Гарванов и Христо Матов.
А врховистите гледале во Сандански и во неговите истомисленици најголема пречка за остварување на нивните пробугарски цели. Затоа тие побарале луѓе да го ликвидираат Сандански и ги испратиле во Пиринска Македонија во која Јане владеел. Меѓутоа, Пиринскиот цар брзо дознал што му се подготвува од Софија и затоа решава на Сарафов и на Гарванов да им врати на ист начин. Во редовите на врховистите го уфрлил својот пријател и истомисленик Тодор Паница, кој брзо ја стекнал нивната доверба. Тие толку многу му поверувале, дури и му ја довериле задачата да го ликвидира Сандански.
На 11 декември 1907 година Паница ќе договори средба со двајца од тројцата членови на Задграничниот комитет во куќата на Сарафов во Софија. По долгиот разговор, вечерта, околу 22 часот, гостинот ќе тргне да си оди, а домаќините ќе излезат да го испратат до влезната врата. Тогаш Паница ќе се сврти кон Сарафов и Гарванов, изрекувајќи ги следниве зборови "А сега, господа, уште едно прашање" и директно ќе стрела во нив, за веднаш да замине во темната ноќ.
Бугарската полиција ќе биде алармирана истиот момент по убиството, но итриот Паница, ќе успее да ги избегне сите потери. Ноќта ќе ја помине во густата шума на Борисовата градина, а наредниот ден ќе се скрие кај познат другар и низ прозорец ќе гледа сеир како безбедносните сили трагаат по него. Дури ќе има храброст наредниот ден да се качи на воз, и покрај тоа што железничката станица била целосно блокирана од полицијата и ќе замине во внатрешноста на Бугарија.
А полицијата безуспешно ќе ги пребарува скриените места во Дупница, бастионот на санданистите.
Од тој 11 декември 1907 година ќе започнат немилосрдните пресметки меѓу левите и десните сили. Врховистите нема да застанат се додека не ги ликвидираат сите раководители на Серскиот револуционерен округ, кои ја потпишале смртната пресуда на Сарафов и Гарванов. Нивни платени убијци ќе ги ликвидираат Јане Сандански, Чудомир Кантарџиев, Александар Бујнов и Георги Скрижовски. Последен ќе падне од нивниот куршум Тодор Паница, 18 години подоцна по крвавата студена ноќ во Софија. Врховистите ќе ги застрелаат и Ѓорче Петров, Пере Тошев, Димо Хаџидимов и други револуционери, кои сметале дека се интелектуални сооучесници во убиството на Сарафов и Гарванов, со што Македонија ќе ги загуби најголемите имиња во борбата за слобода.
По убиството на Паница во Виена, ќе биде органзиран голем судски процес, а демократските сили на Европа ќе го стават бугарскиот двор на столбот на срамот за политичките убиства што ги органзира против напредните македонски револуционери. Во одбрана на Паница ќе застане и познатиот француски писател Анри Барбис, соопштувајќи му ја на светот вистината за македонската борба и за терористичкиот чин извршен во ,,Бургтеатарри во Виена.
Цялата македонска история е написана по същия безсрамен начин. Един изопъчен исторически факт и хиляда кухи тълкувания и измислици. За убийството на Паница има написани хиляди страници, ама Цветановски не е прочел нито една от тях. Сигурно не владее нито български, нито немски.
Виенската градска библиотека е пълна със стари вестници. Всеки може да прочете новините за убийството и новините от процеса. Менча Кърничева е била герой за австрийците. Наричат я "Българската Жана Д'Арк".
|
Глупостите на Виктор Цветановски от Утрински Вес.
