Кога дојдоа Бугарите во четириесет и првата, ние излеговме и ги пречекавме со цвеќе. Потоа дојдоа партизаните и ние ги пречекавме со цвеќе. Сега кој и да дојде, пак ќе излеземе и ќе го пречекаме со цвеќе. Дал Господ цвеќе во Македонија, има за сите.

Уморен сум од „дебатите“ помеѓу хистеризираните општества, македонското и бугарското, за тоа што биле Македонците пред 1944 година, етнички Македонци или македонски Бугари?! Нашата кафеанска „аргументирана теза“ е дека нашите баби и прабаби ни кажувале дека отсекогаш себе си се сметале за Македонци, и тие и нивните фамилии. За тоа сме фатени како слеп за стап на тој начин бранејќи го нашиот етнонационален идентитет од загрозувачките напади од (не)официјална Софија, а нивните „крунски“ докази се дека речиси сите наши револуционери пред и по илинденскиот период се сметале за македонски Бугари, и за тоа имало несоборливи факти. За да не навлегуваме во непотребни и беспредметни дебати околу овој „суштински“ историски спор, најподробно да ни биде претставена фактичката состојба со етничкото чувство на населението кое живеело по долината на реката Вардар ќе пренесам еден ФБ статус, кој го прочитав под еден пост, сметајќи дека сликовито најдобро го опишува(л) нашиот предвоен дух.

Малески на удар
Имено, граѓанинот преку анегдота открива за кого се бореле Македонците, како се чувствувале и на која страна во војната биле. Парафразирам: Кога се распаѓаше Југославија, гледајќи ги тенковите на ЈНА како итаат кон боиштата во Хрватска и во Босна и Херцеговина, гледавме крвопролевања, сите бевме испоседнати пред телевизорите за да го следиме развојот на настаните и со огромен страв да не дојде истото и кај нас, воената криза да ескалира и на нашата почва, мојата сваќа Мица која потекнуваше од Светиниколско, ме тешеше со зборовите: не се коси (грижи) свате, кога дојдоа Бугарите во четириесет и првата, ние светиниколчани излеговме и ги пречекавме со цвеќе. Кога дојдоа партизаните во четириесет и четвртата, пак ние од Свети Николе излеговме и ги пречекавме со цвеќе. Сега, кој и да дојде, пак ќе излеземе и ќе го пречекаме со цвеќе. Дал Господ цвеќе во Македонија, има за сите.

Прочитајте и... Потрошениот шарм на Захариева
Мислам дека во овие неколку реченици е содржана супстанцијата на „воинствениот“ народен дух на просечниот Македонец, во тие опасни по живот времиња и невремиња, за што еклатантен пример и доказ е тоа што ние, во споредба со другите балкански нации, последни формиравме национална држава, некаде во средината на 20 век. Многу доцна. Последиците од тоа ги влечкаме до ден денешен, преку огромните историско-национални спорови со нашиот јужен и со нашиот источен сосед.

Како хиени на мрша му се нафрлуваат секој пат на професорот по меѓународни политички односи Денко Малески за секоја негова храбра изјава, со која сака да фрли нова светлина во македонскиот темен историски подрум, сакајќи да укаже дека и ние низ историјата сносиме наша, лично-колективна национална одговорност за трагедиите кои ни се случиле во 20 век. Што толку грешно кажа Малески кога нагласи дека Македонија немала средновековна историја (во одржавотворена заедница како што имале Србите и Бугарите) и дека денешната македонска држава е создадена како сплет на геополитичките судири и околности? Па веднаш дежурни медиуми, политичари, новинари, самопрогласени експерти за таа тема, историчари… како гладни пци му се навртуваат и не знаат кој попрво и повеќе ќе го искаса?

Прочитајте и... Потрошениот шарм на Захариева
Борци под јорган
Па, да, Македонија се создаде со АСНОМ, како вековна желба на македонскиот народ прво за социјална, потоа и за национална слобода во државна заедница како дел од пошироката федерација на Југославија, токму во моментот кога беа создадени геополитичките услови таа да биде создадена, односно признаена. Како што такви услови не беа создадени или не бевме ги создале ние како народ порано, во 19 век или во почетокот на 20-тиот, кога сите народи околу нас, согласно историските прилики, создадоа свои национални држави-монархии за потоа да ги прошират на сметка на македонските територии. Нешто за кое, своевремено, не предупредуваше духовниот татко на македонизмот, великиот Крсте Петков Мисирков во своето епохално дело „За македонцките работи“. Од кое, ниту тогаш, пред сто години, а богами ниту денес, не научивме воопшто ништо или многу малку. Срамот за тоа, колективно, го носиме сите на нашите плеќи!

Прочитајте и... Потрошениот шарм на Захариева
Историјата е воденица која меле се пред себе, но и река која незапирливо тече. Нас никој ниту не прашал, ниту пак во дадениот историски момент некој ни помогнал да добиеме толку мечтаена, целосна политичка национална и социјална слобода. Ние сме тие кои сме требале да создадеме историско-политички услови за тоа и за нив сами да се избориме. Да не биде дека само на уста сме јаки, дека толку сме ја посакувале слободата, а кога требало за неа да се бориме ние сме се фаќале за јорганот! Или за цвеќето, уште пострашно!

Съдържаниет е скрито
Влезте за да го видите