Истата математика можеше да направиш и за претходниот српски режим, колку полиција имало, кметови итн. Всушност таков список би бил поголем бидејки станува збор за 20+ години во споредба со 3. Ќе испадне дека всушност во Македонија и не би требало да има луѓе.

А всушност од средина на 1960те Југославија ги отвара границите и доаѓа до масовна емиграција во Западна Европа и другде. Добар процент, посебно кај Хрватите и Србите се организираат во антикомунистички организацији. Колкав е процентот кај Македонците, дали се приклучувале кон некакви бугарски или анти-македонистички организации, постојат ли такво нешто и ако да, колкави се?
Кој е главниот непријател на режимот по 1944? Дали про-бугарска чуства се некакво опасност. Тоа е ново време, Бугарија е соседна братска социјалистичка земја, таму се признаени Македонците како засебна етничка група до шеесетите.

Колку и да сакаме романтично да ја прикажеме историјата на Македонија и Македонците од различен агол, вистината е дека Македонците се прилична спротивност на некаква си радикализирана група, која за да ја пацифираш, мораш да ја стрелаш на Галичица во илјадници.

Прифаќаат промени без око да им трепне. Режимите се менуваат, па што со тоа, караванот минува а кучињата лајат...Гледај си ја работата. Наведната глава сабја не сече итн. Грците те негираат ама во Грција на лето ќе одиме, затоа што е најблизу. Бугарите те негираат, што има врска, земи Бугарски пасош па после плукај по Бугарија. Тоа е македонската филозофија. Сведоци сме како променија име на државата без отпор од никаде иако спорот со името беше главен политички наратив во последните 30+ години. Епа баш така изгледало и претходните промени.
But I digress...