Само што треба да се земат во предвид дека во Македонија перцепцијата е дека се што таму се случува деновиве е или фарса ( две клептократски структури , во суштина исти, глумат опозиција - позиција )и/или се случува под притисок на Запад без оглед на расположението на народот ( како што беше промената на името). Во тој контекст преговорите со Бугарија не се многу поразлични, Бугарија е во НАТО/ЕУ, ние сакаме таму, Бугарија уценува и користи ситуација дека сме слаби.
Според тоа дури и да постои нешто во кое Бугарите се во 100% право, остапките кон нив ќе бидат преставени како резултат на уцените и општа капитулација а не поради некакви објективни критериуми . Значи нема тука никаква катарза туку уште повеќе зла крв.

Но сеедно , согласен сум дека со време историските расправи би требало да се намалат без разлика на што се прави. Доаѓа од тоа што генерациите растени во СФРЈ изумираат а помладите се во машинеријата на глобализација и тука многу интерес за историја нема.

Македонизамот ако исчезне нема да исчезне ако некаква си комисија се согласи дека Гоце бил Бугарин. Тој секогаш може да се редефинира на поодбранливи позиции, кои на Бугарите можат да изгледаат уште по антибугарски, секако не мора да е така.
Ќе исчезне ако повеќето не веруваат дека самите имаме сили да градиме своја држава и општество. Или ако елитата мисли дека може да краде повеќе ако Македонија ја нема. Историски расправи можат да ја променат донекаде приказната и митологијата на македонизамот но не и суштината, а тоа е , како и секој друг национален конструкт, чуството за посебност.