Да предизвикам още по-голяма завист: на мен обикновено ми даваха да ям, каквото ми се яде. Например редовно ми пържеха картофи, не само майка ми, но и дядо ми. Майка ми обичаше да цитира заплашително баща си, който и казвал навремето: "като огладнееш, и печени шикалки ще проядеш", но явно не и е минавало и през ум да ме докарва до ядене на печени шикалки.
Само в училищния стол ни караха да ядем (поне 10 лъжици от супата и т.н.), но това са били някакви спорадични опити, които не са ни се отразили тежко.
Е, мъка бяха и ходенията по почивки, където също се ядеше на стол, а аз повечето неща не ги обичах. Там действаше правилото като при Каринка "ако ще ядеш, яж, ако не - квото щеш", но то си беше съвсем приемливо. При глад и гадна манджа взимах филия хляб и си решавах проблема. Или по-точно щеше да бъде приемливо, ако не ме беше срам от другите деца (сега си се чудя защо), че не мога да ям много манджи. Например не обичах крем. Помня как веднъж бяха дали един розов крем, който аз не можах да го ям, а едно момче ми заяви, че кремът бил "бижу".
|