за жената, която описвам; историята, която описвам не е нищо повече или по-малко от пример за един често срещан феномен на нашето съвремие-самотата. И да я искаме, и да не я искаме-нея си я има; има си я като цяло в обществото ни. Днес много хора ( голяма част от тях са точно млади, ориентирани към професионалното си развитие хора) в един или друг период от живота си съжителстват по принуда или по собствено желание с нея ( самотата де).
Не ни остава нищо друго, освен да намерим начин, посредством който времето, прекарано в самота да ни помогне да разберем по-добре себе си, нуждите си, начина, по който се развиваме, и да ни направи по-добри. Не искам да звуча назидателно, просто такъв модел на поведение съм избрала за себе си. Някои го харесват, други го намират за скучен- такъв е живота!
И накрая- аз наистина не търся решение, въпреки, че срещнах много умни коментари, и хора, от които има много да се уча. Такива са например Trendi, ПЪТник, няколко момичета, които ми писаха. Просто имах нужда да се отдалеча от собствената си гледна точка. Това, според мен ставаше най-добре като чуех какво другите мислят. Ето, и ти си имаш гледна точка...
Така!...
|