Е, ако ще си говорим за "прости" читатели (само отбелязвам, терминът е твой), аз съм на мнение, че те нямат никаква работа в дейността на историците. Не, да не се интересуват от история, а да не почват да определят какво е история и каква е нейната роля.
А търсенето на истина...какво впрочем, е истина? Има ли само една, че да можеш толкова категорично да определяш какво е или не е истина? Мислиш ли, че твоята истина е и тяхната? И отново (и отново, и отново...), критериите за това дали някой е добър трябва да са неговите, а не твоите. Защото иначе губиш правото да определяш кое е добро и кое зло. Не защото нямаш право да определяш добро и зло сами по себе си, а за други хора, в други времена, с подбуди и причини, които при това отказваш да видиш, защото гледаш през твоите, а не техните критерии.
Или по друг начин казано, можеш и имаш право да се самоомределиш като добра или лоша, да определяш постъпките си, да решиш дали си лоша ако си убила един бик, но нямаш право да го определяш за тореадора преди 2 000 години, който е поставил началото на традицията.
Говорили си ламята и змеят. По едно време змеят казал:
- Да помълчим малко, че ми стана горещо!
|