Mislia, che neshto se razminavame. Govoreh za dobroto, koeto e dobro za drugite, i koeto pravim za tiah, bez znachenie kakvo e to za nas. Triabva da pravim dobro ot zloto, ot kakvo drugo da se pravi to inache? Istinski loshite sa tezi, koito ne priemat nishto ot dobroto, ne izrastvat, ostavat egoisti, vypreki chujdite usilia. Misleh si, che si struva da im se otvariat ochite, no veche mislia drugo. Ne viarvam, che ako te udariat po ednata strana, triabva da podadesh i drugata. Ako poglednem na jivota bez da go iztegliame poniatiino, shte vidim, che vsyshtnost se podchiniava na edna prosta logika. Za neia tochno mi beshe dumata. Ne kazah nikyde, che sledva, che niakoi triabva da e dobyr s men, ako az sym bila... A che mi stava bezkraino tyjno kogato vijdam kak na dobroto se otvryshta sys zlo. Smirenieto kakto ti go definira ne syshtestvuva na praktika, ne e realno. Hubavo neshto shteshe da e ako go imashe.