Не знам човека, но има още от "другите" македонци:
Viktor Kanzurov
35 мин
Луѓето доаѓаат и си заминуваат од овој свет во нивните физички, материјални тела. Душата е бесмртна, нематеријална, навидум невидлива.
Пред два дена нè напушти доктор Владимир Николов. Наш, мој пријател од Скопје. Нè напушти во сон, во Германија, во Нирнберг, каде што беше на гости кај нашиот заеднички пријател и негов колега лекар, Реџаил Реџо Рамадани.
Пријателството е вистинско кога во присуството на некој човек станувате и сте сè она што можете да бидете.
Лекар, нефролог, помогнал на илјадници луѓе, Владимир Николов беше исклучително начитан човек. Просто ги голташе книгите. Со него можеше да се зборува за федералистичките списи на татковците на американската демократија, за светските филозофи, за балканската, европската и светска белетристика, за суптилното влијание на различните религии врз поведението на определени нации. Постојано препорачуваше некоја нова книга или статија.
Додека живеев во Скопје, најмалку еднаш неделно, некогаш два или три пати во неделата, седевме на кафе во некое од скопските кафулиња, обично во викендите и најчесто во друштвото на Дејан, Влатко, Ристо, Александар, Игор, Златко, Стефан, Боби, Агим, Реџо, а кога доаѓавме на посета од Софија, со нас веќе беше и мојата сопруга Станислава, која можеше низ тие средби да види - за разлика од она што ѝ се претставува од медиумите во нејзината држава - едни „малку“ поинакви претставници на народот, на етникумот, кој некогаш беше најмногуброен во Македонија. Луѓе со широка култура, кои не мразат ниту еден народ, начитани, со чувство за хумор, без празни пароли и со припитомен нагон, кој, таков, контролиран, не ги тера да мразат, завидуваат, лажат, с'скаат, итро бараат услуги, преувеличуваат едни, а минимизираат други нешта.
Николов често се шегуваше со името на местото во Велешката околија, од каде што му е семејното потекло. Сълп. С'лп на јазикот на кој се образовавме. Не можеш да го напишеш тоа што го изговараш. Не можеш да се изразиш, да се искажеш, да се развиеш, да викнеш, да се раскрилиш. С'лп.
С'лп како метафора на кафезот во кој живеевме. Кафез околу способностите и можностите на Владимир Николов. Тивко убиство на вистината и на народот на кој тој му припаѓаше. Синоним на она што го носи со себе и го следи уште од моментот кога во 70-тите години во скопската гимназија во која учел, на час по македонски јазик го кажал вистинското име на Зборникот на браќа Миладинови и прашал зошто тоа се премолчува.
„Ти се спаси оттука“, често ми велеше. И Реџо се спаси. Во Германија е.
Сега кога сето ова се случи, како ехо ми доаѓа впечатокот од нашите последни средби во мај оваа година во Скопје. Впечаток на кој не му допуштив да се развие како мисла. Како некоја сенка и грижа да доаѓаше од аурата на мојот пријател Владимир Николов. Нешта кои претходно не ги бев забележал кај него. Си отиде прерано и ќе ни недостига.
На фотографијата лево, која е направена во ресторанот „Пелистер“ во центарот на Скопје, во април 2019 година, Владимир Николов е во средината. На фотографијата десно се Николов и Реџо Рамадани, при нивното последно пиење кафе во Нирнберг, ден пред физичкото заминување на Владимир.
Нека му е вечна слава!
Редактирано от Darkages на 10.08.23 13:00.
|