Пишува: Владимир Перев

Не е некаква тајна и не треба човек да има “проверени извори“ за да разбере дека евродепутатот од Бугарија и референт за Македонија пред институциите на Европската унија Илхан Ќучук е во Скопје на втората своја мисија. Врши консултации и собира информации за своето излагање пред органите на ЕУ за напредокот на Република Севрна Македонија во реформите за приклучувањето на земјата кон Европското семејство. Интересно е дека посетата на Ќучук, барем досега, поминува во информативна тишина, без интервјуа, без информации по медиите и без коментари за неговото делување. Тоа може да биде лошо, но може да биде и добро, зависи од желбите, позициите и амбициите во разрешувањето на македонскиот Гордиев јазел во односите со Бугарија, барем во овој момент. Лошото е во тоа што немањето информации, значи и прикратеност во сознавањето на македонските позиции, толку важно за човекот кој треба да го изготви извештајот. Доброто во тоа е дека тој самиот ќе треба да се потруди околу сопствената информираност. Претпоставувам дека г-н Ќучук сосема добро се снаоѓа со македонската “коневица“ па така пристапот до општи информации во медиите му е значително олеснет. Е, тука веќе почнува вистинската авантура, низ медиите, а најмногу на социјалните мрежи, толку популарни денес во светот како инструменти за стигматизација на “сите други“ и воспевање на нашето сопствено величие.

Превасходната задача на еден европратеник, во оваа, македонската ситуација, би било прашањето на демократијата и човековите права. А за човековите права кон македонските Бугари, па ако сака и кон турците во македонија, може многу да се научи од обично читање по медиите. Таму ќе ги најде вечните окаменети, фосилизирани пишувачи во сите времиња, за сите партии, интелектуален отпад, реликт од југословенското време, професионални за сѐ и сѐшто, обединети во антибугарството и јазикот на омразата. Ќе се сретне со оние кои ни ја прекројуваа историјата, ни ги менуваа презимињата во несреќниот обид, насилно да направат нова нација, чунким нација се прави со промена на презимињата. Сега им го променија името и лелекаат до небо, тврдејќи дека никој не може да им ја смени нацијата…нека погледаат зад себе, нека го видат македонизмот и ќе разберат дека нација може да се смени по насилствен пат. Па така, бугарите станаа бугараши и бугарофили со нивна “помош“, ама сега гледаме како македонците стануваат северномакедонци со грчка помош.

Ова е време на пописот кај нас, па манипулациите со бројките и “правата“ се најчесто злоупотребуваната матода за девалвација на етничка група. Имено, се говори дека бугарите сакаат да влезат во Уставот на Македонија, заедно со хрватите и црногорците, ама бројката била мала, незначителна, па требало да се видат резултатите од пописот. Тоа е безобразие и вулгарно изигрување на човековите права, одбегнување на државата да ги изврши своите демократски обврски, покривана со некаква позиција на “малубројност“. Правата се единствени за сите граѓани. Нека ја види позицијата на турците кај нас. Ги има околу 80 илјади и нека ми каже кој од турците зазема некаква важна позиција, а само нека погледа какви се позиции има српската народност во Македонија, при бројка не поголема од 33 илјади. Ние имаме чисто српска и просрпска влада, управа, раководства на поголемите компании, средствата за информирање и слично. Тоа е нашето српско наследство од времето на првата окупација на Македонија, во 1918 година. Македонија ги обедини сите срби, ги обедини и комунистите и фашистите, и четниците и партизаните. Нивната основна желба беше да се остане на власт и таа да се задржи.

Г-н Ќучук веројатно знае каква е позицијата на Бугарија низ европските пространства во последниве неколку години, по разгорувањето на македонско-бугарскиот спор за идентитетот и историјата, и тоа благодарејќи на саботажата во преговорите извршена од македонскиот дел на мешовитата македонско- бугарска комисија. Понижувачка е ситуацијата на Бугарија по однос на МКД. Таа сѐнешто се брани и оправдува, наместо да се заложи за соодветно почитување на човековите права во Македонија за сите нејзини граѓани и тоа да го изјасни пред европските институции. Евидентно е дека Бугарија нема концепција за борба против македонизмот кој во својата суштина е агресивна идеологија која ги подрива основите на бугарската држава и нација. Тоа треба да е еда од клучните точки во Извештајот на евродепутатот Ќучук.

Неопходно е битката за бугарската вистина да се наложи и во самото Скопје и Македонија, а не само да се одвива во институциите на Софија, Брисел и Стразбур. Македонското население треба да се сретне со вистината за своите етнички корени и со својата култура во минатото…треба да се сретне со својата вистинска, реална историја. Тоа е и задачата на Европската унија, секоја нација да ја разбере вистината за себе си и за другите, низ скоро двомилениумскиот европски цивилизациски развиток.

Ние македонците во последните триесетина години на назависна и самостојна држава се сретнавме со повеќе бугарски дипломати, новинари и политичари. Заедно со нив, го ковевме сонот за држава на рамноправни народи. Некои од нас паднаа во таа борба, ги покоси прераната смрт. Да не го заборавиме ликот на Владимир Панков, кој прв самостојно, а потоа и преку организацијата “Радко“ го дигна својот глас за правата на македонските бугари. Прерано почина и познатиот Јове Стојановски, познат како Јове Рибарот, жртва од наместен судски процес, баш заради борбата и учеството во организираниот отпор од “Радко“. Неговото срце не ги издржа ни затворските денови, ни понижувањата кои ги преживеа.

Пред неколку месеци почина мојот пријател, првиот бугарски конзул во Македонија, Минко Ноев. Ја сакаше Македонија со таква страст и вљубеност, каква што имав само читано или гледано во некои од оние филмови кои ја прикажуваа херојската борба на ВМОРО. Се слушавме и гледавме на видео до речи си последните негови мигови. Живееше осамено, секогаш во придружба на својата мачка која ме препознаваше по гласот и ликот, па редовне се јавуваше во кадарот. До последниот миг говореше за Македонија со љубов, страст и надеж.

Извештајот за напредокот Македонија пред европските институции не е обичен, административен реферат. Тоа е пред сѐ морален чин, обврска да се каже вистината подкрепена со факти. Подносителот на тој реферат треба да знае дека сенките на нашите мртви предци ја чекаат демократизацијата и европеизацијата на Македонија како признание за нивната борба, заложби и жртви.

Е, па, г-н Ќучук, да имате среќна работа, пријатен крај на задолженијата и…чиста совест и мирен сон!