|
03.11.2020
Македонско-бугарските односи личат на некаква безкрајна турска серија, преполна со флашиви “силни страсти“, празни безкрајни разговори и преговори, преполни со болно себедокажување. Сето тоа е зачинето со видливо пренебрегнување на фактите од македонска страна и со нејасен, стерилен отпор од бугарската страна.
Ако во сета таа бурлеска не се замешаа Каракачанов со своите јасни и чисти позиции (без оглед дали некому се допаѓаат или не) и студениот и јасен резон на министерката Захариева, работата ќе беше навистина досадна. А нештата се многу јасни, само треба да се погледнат од една подруга перспектива…во ова сегашно време се наближува крајот на Втората светска војна, а ние живееме со ужасите од преживеаното. На сите им е јасно дека Македонија е чедо на родоскрвната врска меѓу Србија/Југославија и СССР/Русија, каде што бабицата биле бугарските комунисти, одродени од својата крв и плот, како впрочем и сите комунисти.
Таа Македонија која се родила незаконски, со силата на диктатот и оружјето, долго време беше нашето галено дете, лулано и пазено. Времето го направи своето и тоа дете порасна во младо разблудно и продажно суштество, секогаш подготвено на услуга на своите ментори. Така, ние станавме последниот бастион на српско-руската експанзионистичка политика кон топлите мориња и машата со која треба да се чепка за растурањето на европскиот идеал за демократија и обединување.
Денес Софија личи на Мадрид пред падот на Републиката, кога генералисимусот Франко се фали со својата “петта колона“ која ќе му помогне во освојувањето на градот. Петата колона денес вилнее низ софиските улици, меани и медии, простирајќи ја тезата дека треба “да се разбереме со браќата македонци на мирен начин“, дека “историјата не е засекогаш дадена, дека е менлива“, дека “националното битие е различно денес од она во 19. Век“ и слични други небулози. Таа петта колона низ бугарските простори содржи во себе си и познати и признати научници, историчари и хуманисти, но тие не се движечката сила на процесот на обезродување на бугарскиот национ. Зад нив, со езутска прикриеност стојат неименувани соросови фондации и личности, некакви европски тинк-тенк организации, некакви световно неизвесни анонимуси кои дури не го признаваат ни колежот во Батак, за одново и одново да проговорат за бугарскиот “фашизам“, “национализам“ и што уште не, најпогрдно за Бугарија.
Низ македонските медиски пространства се распослани и припадниците на ткнр. “паспортна мафија“, вистински морални бастарди кои од една страна стекнаа огромни профити од посредувањето со бугарски пасоши, живеат во богати апартмани во Македонија и во Софија, имаат двојно државјанство и заговараат тези за некакво “меѓусебно признавање“, де факто за капитулација на бугарската страна пред историската вистина. Сакаат да бидат некави посредници во македонско-бугарските односи, а самите се најчесто криминогени елементи, судени и осудувани за секакви измами, замешани во многу коруптивни скандали.
Најчесто станува дума за лица соработници на македонските/српските служби, а времено ангажирани и за соработка со бугарските разузнавачки структури. Ним Бугарија им е нужна како прибежиште од судските процеси во Македонија, а нивното сигурно враќање во земјата ќе биде платено со подривната дејност во Софија. Лумпени од Македонија и Бугарија, врбувани од сите власти и партии со лажливи предзнаци за социјализам и либерализам, под превезот на добри булгари и во името на добрососедството, креираат погубна политика за Бугарија, со надеж дека во нивниот домицил ќе добијат заслуги за херои и бранители на „националното и јазикот“. Почвата во Софија е плодна за работа. Бугарите имаат патолошка опседнатост со србите и србоманите во Македонија и со одамна провалената, безидејна и вонвременска УДБ-а, со фалшивата сила на УДБ-а и српско-руските служби воопшто. Затоа и толку често ни се случува да имаме некакви посредници, политичари од минато време и со одамна изгубени позиции за преговарање.
Затоа и ни се случува, на сред Софија, македонските посредници да кажуваат “колку ли само војни изгубила Бугарија заради Македонија“, со тон на предупредување дека и сега може да се случи истото. Почвата за семето на раздорот е плодна. Бугарите не можат да разберат дека не изгубиле ниту една војна. Војните, и Втората балканска, и Првата и Втората светска војна ги изгуби Македонија. Српската солдатеска ја окупира Македонија, а ние сеуште немаме сила да кажеме нешто за зверствата сторени во тоа време, во име на мегали-српската идеја. За разлика од нас, во својата нова историја, никогаш ниеден странски војник не се шетал низ Софија како освојувач, додека низ градовите на Македонија, Србија, па ако сакате и Грција и Албанија се рашетуваа сите можни војски, од германски, француски, англиски, па сѐ до сенегалски. Тоа треба да биде погледот на војните од македонска перспектива. Војните ги изгуби Македонија, а хероите од многуспоменуваната 11. македонска пехотна дивизија беа демобилисани и се рашетуваа низ земјата како немили-недраги, поразени без сопствена вина. Само Бугарија ги прифати останувајќи земја со 1300 годишна традиција и со непроменето име, а мојата генерација веќе и самата не знае во колку држави живеела, а не сме мрднале подалеку од Скопје. Требаше само малку за тоа да ни биде и конечното име.
Денес мојата Македонија е само инерција на “одамна загубеното време“, Прустовски реликт на стерилните спомени. Живееме во сладострасното перверзие дека некои можеме да ги обвинуваме во фашизам и национализам, заборавајќи дека од 1945 до денес протече многу вода по Вардарот. Земјите од “проколнуваната“ оска Рим-Берлин-Токио се неодминлив фактор во светските политички и финансови збиднувања, а од победничките Југославија и СССР не остана ниту трага. Останаа само жртвите и омразата која ја посеаја како низ својот народ, така и низ оние народи кои ги окупираа, со правото на победникот. Дури и помалите и по слабите земји на “фашизмот“ како Унгарија, Бугарија и Финска, станаа неодминлив и признат фактор во меѓународните односи. Бугарија ја преживеа 50 годишната советска/руска окупација и излезе со менталитет на поразена страна.
Затоа ние во Македонија се надеваме дека ќе успееме да ги убедиме бугарите во нашите магливи и нејасни барања за права кои не постојат. Во борбата БГ-МКД главните македонски сојузници се држави кои ги нема на картата на светот (ЈУ и СССР). Сигурно е дека некој во Софија ја знае оваа вистина, па сигурно не дозволува земјата да биде победена од фантомски, непостоечки структури. Времето за нас тече брзо, наближува “фаталната дата“ 10 декември…треба да се надминеме себе си и да почнеме да живееме и опстојуваме на сопствената реалност.
|
Владо Перев: КОЛКУ ВОЈНИ ИЗГУБИ БУГАРИЈА?
