– „Отцепувањата и расцепкувањата никако не треба да нè плашат. Жално е, но што да правиме кога си сме болгари и сите страдаме од една иста болест! Ако таа болест ја немаше кај нашите прадедовци, од коишто ни е наследство, тие немаше да потпаднат под грозниот жезол на турските султани. Наш долг е, се разбира, да не се поддаваме на таа болест, но колку можеме да влијаеме на другитe?“

Кога го читаме цело, смислата на напишаното е сосема друга. Имено, Гоце тука всушност настапува со иронија и сарказам. Поентата е дека бугарското (но и грчкото) име во Македонија е болест, нешто наметнато, и дека Македонците страдаат но НЕ ТРЕБА ДА СЕ ПОДДАВААТ НА ТАКВИТЕ БОЛЕСТИ. Веднаш потоа вели:

– „Сепак имаме нешто и од грчките болести – ‘колку глави – толку капетани’… Пустата слава! Секој сака да блесне, па не го знае фалшот на тој блесок. Тешко им на тие што страдаат под овие ‘комедии’.“

Според Гоце, БУГАРИЗМОТ и ГРЦИЗМОТ се фалш-блесок на славата, болести на суетата.