ДИМИТАР УЗУНОВ ВО МАКЕДОНСКАТА ОПЕРА, ЕГЗАРХИЈАТА, УДБА И НИЕ

Во годините пред скопскиот земјотрес (1963), во МОБ (Македонска опера и балет), во стариот театар, гостуваше Димитар Узунов. Тенор со светска слава, роден 1922 година во Бугарија.

Моите родители беа редовни посетители на театарот (операта, балетот и драмата беа во истата зграда). Нивни беа картите во 6 ред, средина, за целата сезона.

За гостувањето на Димитар Узунов како Радамес во Аида, знам од раскажувањето на родителите.

Во првиот чин, Узунов пее феноменално. Аплаузот е анемичен. Изненаден, прашува што не е во ред? Му објаснуваат дека салата е исполнета со скопската ,,Егзархија“ (егзархијата е бугарската црква) и дека очекувале да пее на бугарски, не на италијански.

Во вториот чин, Узунов пее на бугарски и аплаузите не престануваат.

Скопската ,,Егзархија“, метафора која татко ми ја употребуваше за луѓето на кои ,,камчињата им се радуваат“ кога ќе стапнат во Бугарија, изумре. Нивните деца, генерацијата на моите родители, изумре. Нивните внуци, повеќето од нив, се врвни професионалци, воспитани да се усмерат кон интелектуалното.

Сите ние, независно од емоциите на нашите претци додека го слушале Димитар Узунов, ги градевме темелите на македонската држава и вградувавме вредности во идентитетот на македонската нација.

Нашите родители и ние, семејствата што ја градеа македонската историја, од дедовците и татковците на истиве овие што денес се натпреваруваат да докажат кој од нив е повеќе Бугарин, бевме прогонувани како пробугарски воспитани (нивна претпоставка и начин за дискредитирање).

Криминални умови, удбашки кодоши чии биолошки и идеолошки претходници со генерации профитираа врз антибугарство, врз националните емоции но и врз несреќата на Македонецот, го разградуваат сето она што е вградено во македонската држава и во македонскиот национален идентитет.

Нивниот идеолошки родител, Лазар Колишевски, бил и Бугарин и Србин, единствено што не бил е Македонец.

Така и овие. Ниту една национална определба не им е туѓа, освен Македонец.

***