Пази зборуваме за работи чиј исход се повеќе интереси на разни големи сили на времето. Српско-бугарски конфликт не постои додека Србија си мисли дека ќе биде Пиемонт на Балканот. Е мало морген. Да потсетам тоа е време кога се создава Германија, Италија иако на тие територији имало многу средновековни држави кои меѓусебно не се мирисале и тие територији речиси никогаш не биле обединети, барем не во поскоро време.
Бидејки муабетот беше за србоманиата - кај нас бугарското име е претежно присутно во бугарскиот јазик. Тоа и уште некои работи, заедничка борба против Грчката црква , целосно во Отоманското царство, итн. Тој јазик наречен кај нас бугарски јазик е истиот јазик на Цепенков, кој е речиси идентичен со македонскиот литературен јазик. Тој јазик е малку поразличен од бугарскиот официјален јазик. Не велам дека тоа е причина на раздор, ама таа разлика е поголема од разликите помеѓу разните деривати на српскохрватскиот јаик. Од друга страна, српската пропаганда се базирала на некои обичаии (нпр славење на слава) или фолклор (единствена колективна меморија се приказните Крали Марко, иако реално не се работи за "меморија" туку фикција).
И не ми беше муабетот да се договориме, туку да дојдеме до некаков заеднички став околу тие самосознание, во што не верувам дека ќе се случи. Се разбира дека има разлика помеѓу словеноговорни и Грци, Цигани, Власи итн. Прашањето е што со другите православни словеноговорни во околината. Сите Македонци и Бугари кои емигрирале во Белград се Срби после генерација или две, сите Македонци и Срби кои емигрирале во Софија се Бугари после генерација или две, сите Срби и Бугари кои емигрирале во Скопје се Македонци после генерација или две. Тоа е затоа што разликите се мали, so what's the big deal?