Затоа што храброста ми е идеал кон кој тежнеам цел живот. А не сум бил храбар цел живот. Само последниве години см храбар. Се скрши нешто во мене со двегодишниот престој во САД каде мислам дека го допрев дното. Некогаш немав што да јадам и просев за да си купам сендвич. Тогаш размислував дали има нешто за што сум корисен за општеството. Сфатив дека не сум силен физички и неможам да бидам војник или полицаец или телохранител. Не сум музикален за да бидам музичар или не дај боже пеач. Не сум дисциплиниран за да бидам работник во која и да било компанија. Не сум некој што слуша наредби и што лиже газови за да напредувам со полтронство и политичко шлепање. Не бев кариерист и упорен до крај па да изградам академска кариера на факултет. Не сум уметник па да креирам нешто било филмови било книги и да живеам од тоа. Се прашував што е она што ме исполнува но и од што би можел да живеам. Тогаш ми светна една сијаличка. Си реков па сале бе копук еден па ти цел живот мрчиш нешто и бараш некоја правдина за другите, многу работи ти сметаат, не трпиш авторитети мразиш лоши политичари сакаш нешто да смениш во државата и во општеството а од друга страна немаш два денара у џеб. Зошто да не станам новинар, тв водител, радиски водител и тоа да го зборуваш гласно а и евентуално и да живееш од тоа, малку колку за леб да има и за паштета па се надевам и повеќе, но барем ќе бидеш среќен? Сите оние новинари кои или одработуваат некого или се тивки и неми, тие се пуни со пари како бродови а што виде корист од нив народот и државата? Се смени ли нешто, има ли напредок? Курац има напредок... Но сепак има новинари на кои секој што сака нешто да промени може да се угледа и да научи од нивниот пример. Младенов, Блажеска, Роберто, Костова и ред други новинари се пример за сите млади генерации со својата храброст и принципи.

Съдържаниет е скрито
Влезте за да го видите

Съдържаниет е скрито
Влезте за да го видите