|
Hihihi...ne znaeh, che Pasko e ljubitel na nauchnata fantastika.....
**************************************************************************************************
Celija tekst:
13.02.2013, 16:56
Мислење
Атлантида и Му
Паско Кузман
Бидејќи Му (Лемурија) и Атлантида биле соседни и „суперсонично“ развиени цивилизации уште во мезолитската епоха, ние преку јагулите што ги јадеме сме се „ородиле“ со Лемурјаните и сме станале потомци на Атлантидјаните
Намерно ќе се одвоиме од совремиево, од актуелните спротивставености и антагонизми во нашето општество, од нашите постојани и геновни недоразбирања и од малите бедни омразни спротивставени комуникации, а притоа со речиси неподнослива „дива“ убавина, имајќи ги величествените можности да бидеме нешто сосем друго, нешто мило како трендафили и перуники во изгубената Еденска градина под водите на Охридско Езеро (каде што ја смести М. Линдро уште кога беше мал илузионистички крал зад стапките на Кадмо)... А, имено, само така, со чиста и студена иронија, ќе ве потсетиме на две спротивставени цивилизации, Му (Лемурија) и Атлантида и на две спротивставени времиња, нивното - и нашето совремие. Меѓу нив и нас има една вонвременска „тајна врска“. Таа врска е општа и светска и го поврзува живиот свет преку една се' уште недоволно објаснета жива материја која живее во големите и малите води и која има змијолик облик, а се вика – јагула (Anguillidae angiulla). Во нашето езеро (Охридско) таа живеела отсекогаш. Се претпоставува дека ова мистериозно змијолико суштество го чува споменот за Атлантида, а можеби споменот и за древната цивилизација Му, која, најверојатно, егзистирала паралелно со Атлантида, на простори денес покриени со големите водени површини.
На дното од Филипинско Море и натаму од Окинава јужно од Јапонија кон Тајван, во близина на островот Јонагуни, а на длабочина од триесет и пет метри е откриена импозантна архитектонска градба долга 80 м, широка 30 м и висока околу 15 м од правилно изделкани мегалитни камени блокови. Натаму, откриени се уште многу други камени градби поврзани со калдрмирани патишта, а распространети на површина долга околу 500 км под бистрите води на Тихи Океан и неговото Филипинс Море. Дали е тоа навистина цивилизацијата Му, како што со одушевување тврдат некои научници и уште повеќе некои упорни „патници низ времињата“? Веројатно е така, оти тоа со сигурност го виделе гореспоменатите временски патници, а ние, што сакаме ние, вака мали, немоќни и бели снежни човечиња, кои мртви ладни ќе се растопат од првите сончеви зраци? Почекајте...
Атлантида е најголемата вистина. Како вистината за раѓањето и смртта. Вистината за раѓањето не ја ни знаевме пред да се родиме, а смртта не сакаме или не можеме да ја сознаеме пред да умреме. Атлантида е неоткриената вистина. Археологијата имала и секогаш ќе има неоткриени вистини, но Атлантида е најголемата неоткриена вистина.
Атлантида е предизвик за науката, филозофијата и, воопшто, за животот. Најголем предизвик е за фантазијата од животот и за археологијата од науката. За филозофијата комплетно - не само поради „таткото“ Платон, туку и поради фактот што единствено филозофијата се осудува да ја објаснува во макровизија „големата авантура на протоплазмата“ во универзумот со сосем ладнокрвен заклучок за целосна катаклизма на се' што постоело, во еден ден и во еден час. А таа димензија, како за показ, е содржана во поимот Атлантида. Онаа вистинската, тродимензионалната, таму на дното од океанот, сосем приземно и' „припаѓа“ на археологијата, а ресорно, на подводната археологија.
Атлантида официјално на цивилизациите по неа им ја понуди Платон во 384 година пред н.е. На нешто повеќе од дваесетина страници Платон само го забележал она што го слушнал од Критиј Помладиот, кој пак приказната за Атлантида ја слушнал кога имал десет години од својот дедо Критиј Постариот. Овој ја добил од својот пријател Дропид, кој, пак, тоа знаење го примил и го зачувал од Солоновите патеписни забелешки. Но, и Солон не бил автор на приказната. Тој тврдел дека ја слушнал од писарот во храмот Саис во Египет, а овој, пак, се повикал на многу постари хиероглифски текстови запишани на некои столбови од храмот. Атлантида, според податоците, била остров кој живеел и пропаднал пред „девет илјади години“ - од времето на Солон. Тоа отсега наназад би било пред 11570 години, во предмезолитската праисторија, во која, таква животна стварност, каква што е опишана на островот Атлантида, можела да создаде само некоја вонземска цивилизација. Ако, пак, тоа било десет стотини години пред Солона, како што тврди И. Великовски (една нула помалку од 9000), тоа отсега наназад би било 3470 години, во бакарното време, кога и била возможна една таква земска цивилизација. На кое од овие две времиња и' припаѓа Атлантида ќе може да каже само археологијата (можеби и со помош на атомската физика!), ако човештвото, како што спомнавме, интимно, ќе сака да дојде до таа возбудлива вистина. Хронолошката детеминација во овој контекст досега спротивставува два света: земски и вонземски.
Платоновиот (Солоновиот) опис за географската положба на Атлантида е пристојно прецизен: „Тоа море (Атлантикот) во тоа време било пловно. Од друга страна, на мореузот кого вие го викате Хераклеви Столбови (Гибралтар) се наоѓал остров поголем од Либија (цела Африка и западно од Египет) и Азија (Мала Азија) заедно; оттаму тогаш можело да се доплови до другите острови (Бахами, Антили), а од нив на цел континент (Северна и Јужна Америка) наспроти островите што ги окружувало морето... На тој остров Атлантида било основано големо и силно кралство... кое владеело и со Либија до Египет и со Европа до Тиренија (западна Италија)“.
Атлантида е Проторајот на човештвото, рајската градина или Изгубениот рај. Неостварената или, недофатната желба. Јаболко од Дрвото на животот. Но таа постои, сигурно постои. Регистриран најголем археолошки локалитет на светот. Кон таму постојано се упатуваат истражувачи. Но, никогаш не стигнуваат. Сепак, надежта не е изгубена. Како што не е изгубена и надежта на човекот дека ќе стане бесмртен пред да настапи сеопштата катаклизма.
Како што можете да насетите, археолошката Атлантида сакаме да ја прогласиме за наша поетска татковина. Бидејќи Му (Лемурија) и Атлантида биле соседни и „суперсонично“ развиени цивилизации уште во мезолитската епоха, ние преку јагулите што ги јадеме, а кои претходно поминуваат низ Атлантида носени од голфската струја и некако успеваат да дојдат до нашето прастаро езеро, сме се „ородиле“ со Лемурјаните и сме станале потомци на Атлантидјаните. По ова, нашата поетска татковина веќе очигледно е потврдена. И по ова, зар нема да бидеме прогласени за лемуријанизатори и атлантидатизатори на нашата цивилизација Македонија? Со ваква богата и моќна хронолошка вертикала, би било штета. Ако не биде така, нема да може светот да се ослободи од антагонизмите на балканските општества, од европските и меѓуконтиненталните ривалства на цивилизациите и од ривалствата на метеорите и планетите кои, секако, дека би можеле да ве потресуваат и вас и на вашите животи. Навистина штета, ако не биде така...
(Посветено на Е. Ризаов)
*****************************************************************************************
Da bides denes bugarin vo R. Makedonija e prasanje na intelektualen predizvik. Редактирано от JovanDamaskin на 14.02.13 15:21.
|
Re: Бързо, психиатъраааа...... [re: jingiby]
