Re: 3-то полувреме / Политика, Свят / Македония

Бездарко продължава:

Факти

Господинот Адижес е еден од врвните американски авторитети од областа на менаџментот, автор на серија книги и стручни написи, светски експерт во сферата на економијата, професионалец што работел како консултант на неколку влади и државници, човек со бистар поглед и интелигентно око…

Во близината на Санта Барбара, калифорниско гратче на само час и пол возење од мојот дом, на својот ранч живее Исак Адижес, постар господин роден во истата земја во која сум роден и јас - Македонија, во истиот град во кој сум роден и јас - Скопје. Господинот Адижес е еден од врвните американски авторитети од областа на менаџментот, автор на серија книги и стручни написи, светски експерт во сферата на економијата, професионалец што работел како консултант на неколку влади и државници, човек со бистар поглед и интелигентно око… Не, не е грешка - знам дека обично се вика „интелигентни очи“, но господинот Адижес нема очи (множина), тој има око (еднина). Да бидам уште попрецизен: има само десно око, а наместо лево, око има стаклен додаток. Доколку го запрашате што станало со неговото лево око, ќе ви раскаже дека го загубил како петгодишно дете. Всушност, „загубил“ не е вистинскиот збор - тоа око му било избиено со кундак, од страна на еден војник. Тој војник бил еден од многуте војници што ги собрале семејството Адижес и сите нивни сонародници од Скопје, Битола и од Штип и со денови ги држеле затворени без вода и храна во магацините на скопската фабрика за тутун. Малиот Исак, изгладнет и жеден, пришол до фонтаната во која пливале златни рипки - се напил од водата, а кога посакал да изеде една рипка, војникот-стражар (кој веројатно ги чувал златните рипки од гладни деца) кренал пушка и со крволочна прецизност и бруталност му го избил окото. Да повторам: тој војник, според сеќавањата на господинот Адижес, имал иста униформа како и сите други војници што ги извршиле рацијата и депортацијата на 7.148 македонски Евреи во гасните логори на Треблинка. Сите тие униформи (или да бидам попрецизен: шлемовите над нив) ги красела бело-зелено-црвена тробојка. Погодувате, станува збор за знамето на Бугарија.

Војниците и полицајците што ја извршиле оваа крвава наредба (доста педантно, со оглед на тоа што во само неколку дена во сигурна смрт испратиле дури 98 проценти од еврејската популација во Македонија - што претставува процент поголем дури и од холокаустот извршен во Германија) биле раководени од бугарскиот комесар за еврејски прашања Александар Белев. Доколку ја посетите интернет-страницата на Меморијалниот музеј на холокаустот во Вашингтон, ќе најдете фотографии на кои ќе можете да го видите тој Белев, во цивилна облека и со намуртен изглед, снимен покрај товарни вагони и војниците со кои командувал, како раководи со депортацијата на македонските Евреи. Негов соучесник во злосторството бил министерот за внатрешни работи на Царството Бугарија, Петар Габровски, член на националсоцијалистичката организација „Ратник“, скроена по углед на германските нацисти, која се залагала за радикален националшовинизам, антисемитизам и клерикализам - како и по слепа лојалност кон владејачката бугарска монархија. Претпоставен на двајцата им бил бугарскиот премиер Богдан Филов, државник што го вовел озлогласениот Закон за заштита на нацијата (идентичен на Хитлеровите Нирнбершки закони), со кој на Евреите низ Бугарија и териториите што Бугарија ги окупирала/администрирала/владеела им се одземаат сите граѓански права (подоцна ќе им биде одземено и правото на живот, но тоа злосторство не било определено со закон туку претставувало акт на таен договор помеѓу Бугарија и Третиот рајх). И за крај, да нема забуни: премиерот Филов бил верна марионета поставена од бугарскиот монарх Борис Трети, човек што стоел на врвот на оваа хиерархија.

Доколку мислите дека горенаведените лица се некакви мрачни воени злосторници, се лажете! Сите тие политичари се рехабилитирани во деведесеттите години на минатиот век, а самиот Борис Трети денес е славен како цар-обединител поради обединувањето (читај: анексирање или окупирање) на дел од Вардарска и Егејска Македонија со она што тогаш се викало „отечествена земја“ (што и да значело тоа).

А доколку мислите дека сево ова е само некаков бугарско-еврејски проблем во кој Македонија не треба да се меша, или пак сметате дека минатата седмица нашата држава беше колатерална штета на војната на еден филм и неговиот автор со една (само навидум) демократска држава-членка на Европската Унија, дозволете да ве потсетам на следните лица:
Перо Видев (15)
Ристо Гондев (17)
Пане Мешков (17)
Ферчо Поп Ѓорѓиев (25)
Герасим Матаков (17)
Илчо Димов (17)
Диме Чекоров (20)
Данко Дафков (17)
Васо Хаџијорданов (27)
Пане Џунов (17)
Блаже Ицев (17)
Ванчо Ѓурев (17)
Наведените имиња им припаѓаат на дванаесетте младинци, сите до еден антифашистички активисти, застрелани во селото Ваташа од страна на бугарскиот окупатор. Бројките во заграда ја означуваат возраста на која се убиени.

Да повторам уште еднаш: поради сите овие погоре изнесени историски факти (како и сите жртви поврзани со тие факти) на Република Македонија минатата седмица ѝ е попречено членството во Европската Унија од страна на една нејзина земја-членка.
Толку за денес.

Авторот е режисер и сценарист

Автор: Дарко Митревски