Историјата тргнува (стартира) од факти. Убиство на 23.000 луѓе за неколку недели пред 60 години не би можело да остане ниту незабележано тогаш ниту да остане незабележано сега, од аспект на професионалци или енергични, мотивирани аматери со некаков интерес.

Нема никаков доказ дека над 20.000 хора се убиени след неколу недели во 1945 во вид на:

-свидетелства на хора от соседтсвото од каде жртвите се взети, случајни зрители, егзекутори, хора кои успеале секретно, по некакво „штастие„ да избегаат (примерно во блиска шума, друга вегетација или да паднат имитирајки че са мртви).

-Фотографски/филмски артефакти показвајки припремата, самите егзекуции, труповите и погребението (или кремација или друг вид диспозиција од кадаверот).

-Постхумни останки (гробови со скелети, депозити од пепел от хора и сл) кои, како напомнав, би требало да ги има најмалку на стотини, од кои голема част би биле околу хектар, во земја каде всека педа неурбано земјиште е агрикултурно стопанство и каде наод на скелети при земеделски работи би бил веројатно пријавен по 1992.

-Документирани представки (усни или писмени) од „естествено„ засегнати хора: роднини (родители, брашта и сестри, синови и дештери, внуци) и прочее кои веке од 1950и некоја, со либерализација на југословенските закони, имаа потполна слобода на напускане на земјата сшта како слободата уживашта од западни страни. Таму би можеле да известат странски журналисти, емигрантски организации, разузнавателни организации, неправителствени организации за човекови права, антикомунистички публицисти итн. за тази масакр.


-Од 1992 во БЈРМската преса, академска публицистика, ТВ, Радио а од 1995 и посебно 2000те кога се јавува интернет помасово, не постои никакво тврдење за “23.000 избити за неколку недели во 1945“ иако постојат пробугарски академици, журналисти а анонимноста и ефтиниот достап км интернет овозможуваат создавање на ресурси кои би документирале овој проблем.

-Ниту еден рапорт на западните и советските граждани, воглавном офицери за врска, журналисти и дипломати не споменува таква серија на погроми во 1945. Бугарската разузнавателна служба не обеспечали до ден денес, иако нема причина таков рапорт да биде секретен сега, докази дека на терен суштествувале такви драматични настани. Тука ја вклучувам и советската агентура.

-Од аспект на она што е денес декласификувано (објавено за документ кој нема вече статус на секретен), јасно е дека Штатите знаеле во 1945,1946,1947 во Титова “Македонија“ кој и каде е селски началник за исхрана и хигиена, на која козја патека се гради каков малк бункер, каде се наоѓаат телеграфските релеи, каде има воени депозити на конзерви месо и какво месо итн. Идејата дека егезекуција на 23.000 хора која морала да подразбира присаство на околу 10-30.000 војнополицијски сили (истражни агенти, хора за длабинска охрана од опити за бегство, агенти во цивил, егзекутори) и масово движение би останала незабележана е неверојатна.

-Таков масакр би резултирал со отпор на роднините во текот на самиот арест (атаци на силите на власта со оружје или почесто со импровизирани средства, протести и демонстрации, тешки ругателни думи срешту режимот и во помал број на случаеви, сериозни паравоени ответи. Тука би следеле масови арести на сигурно над 10.000 хора (но не и егзекуции и денес една част би биле живи). Тука можат да се додадат и опити за очајнички бегства во Бугарија, како на хора кои можат да очакват техната егзекуција-затова што става дума за епизода од “неколку недели“, би знаеле че властите трсат и у биваат хора со животна сторија подобна на техната и че се следвашти на ред, така и на нивни блиски (по егзекуциите). Без разлика на степенот на охранетоста на междата, не е неверојатно че барем неколко стотини би се спасиле во Бугарија и би ја информирале јавноста.


Итн. итн. итн.