Вранишовски, като по-хитър се опитва да промени и домисли каноните:

универзалниот критериум на соборноста на Црквата да се наметне над критериумот за соборност на секоја локална Црква, а со цел да се институционализира Патријаршијата како правен механизам за гарантирање на единството на Црквата. Веруваме дека од таква погрешна еклисиологија се водени толкувањата кои се трудат да објаснат дека без оглед на тоа што бугарскиот Патријарх се селел од Епископија во Епископија тој ги задржувал своите патријаршиски права. Тоа е спротивно на еклисиолошкиот критериум за соборност (католичност) на секоја локална евхаристијска заедница. Никој нема право, без негова согласност, или без суд да го отповика Епископот на една локална Црква и да му ја одземе јурисдикцијата во неговата Епископија. Секако, на тоа нема право ниту Патријархот, па затоа јасно е зошто селењето на бугарскиот Патријарх неможе да се толкува како селење на Патријаршија, или како селење на претстоителот на таа помесна Црква.


Обаче:

Във връзка с униятските уклони в Константинопол през 13 и 14 век Търновският патриарх заема мястото на Вселенски патриарх, като “столпъ правоверия” и в съгласие с идеята за Търновград - Трети Рим. Като такъв той е ръкополагал сръбския патриарх и Охридккия български архиепископ. Коронясва и “цар” Стефан Душан.

Однако одним вычеркиванием имен патриархов из тырновского формуляра дело не ограничилось. При болгарском царе Иоанне-Александре появляются тенденции присвоить патриарху в Тырново (тогда кафедру занимал Феодосий II) титул «вселенский» (Лотоцький. Автокефалiя, т. II, с. 108.). Но дело не ограничилось даже титулами. Патриарх Тырновский реально претендовал на власть вселенского патриарха. Свои претензии он выразил в действии. Так, он возвел архиепископа Сербии Иоаникия в сан Патриарха (то есть, предоставил автокефалию Сербии), а правителя Сербии Стефана Душана миропомазал на царство [Это был первый прецедент предоставления автокефалии не Константинопольским престолом. Прав или не прав был Тырновский патриарх – вопрос сложный. Если Сербия получила первую иерархию и крещение народа от болгар, то болгары имели основания видеть в себе Церковь-Мать для сербов]. Но и это, с точки зрения канонической, еще поддающееся оправданию, действие было не самым дерзким.

Сырку П. К истории справления книг в Болгарии в XIV в. Том I. Литургические труды патриарха Евфимия Тырновского. (выпуск II). СПб,