|
Во Грција не постои „македонско“ малцинство.
Аспарух Караманлов
Но ........
Не можеме да заборавиме дека сме Македонци
Караманлис вели дека не постоиме. Ова е нашиот одговор на тоа. Подобар од какво било писмо,вели лидерот на„Виножито “ Павле Васкопулос учесник на илинденската прослава, на која се собраа три илјади Македонци
Чудно, не постојат, а одеднаш се собраа во толкав број. Три илјади жители на Овчарани и на блиските околиии, дел од непостојното македонско малцинство во Грција, се собраа традиционално на голем илинденски панаѓур во ова егејско село на десетина километри од Лерин кон границата со Република Македонија. Го слават Свети Илија. Две недели пред нас, но со исто толку жар и гордост за да нема сомнеж оти се прославува најголемиот македонски празник. Различен народ се собрал. Од членови на партијата „Виножито“ до луѓе што се претставуваат како внуци и правнуци на познати комити и војводи од овие краишта; од седи баби и дедовци до дечиња кои вреват и лижат од панаѓурската шекерна волна.
ОДГОВОРОТ НА „НЕПОСТОЈНИТЕ“
Велат дека писмото од нивниот премиер Костас Караманлис до неговиот колега Никола Груевски во кое вели дека не постојат и никогаш не постоеле, како и заканите од грчките неонацисти дека насилно ќе им го растурат собирот влијаеле на нив мотивирачки.
- Да ви кажам искрено, секоја година идам и се мислев дали овој пат да прескочам, ама кога чув за писмото од Караманлис немав дилема дека треба да дојдам - ни вели еден од гостите, кој се пофали дека дошол дури од Солунско.Се придодава и лидерот на „Виножито“ Павле Васкопулос:Караманлис вели дека не постоиме. Ова е нашиот одговор на тоа. Подобар од какво било писмо.Манифестацијата нема врска со политика, но тешко е да се одминат жешките политички теми помеѓу Македонија и Грција. Немаат сите Егејци ист став. Едни бараат непопустливост и советуваат да си ги вратиме старите државни симболи, други надежта за повторно сплотување на Македонците ја гледаат во спријателувањето со Грција, решавањето на долгогодишниот спор и интеграцијата на Република Македонија во Европската Унија.За среќа, музиката е преубава за луѓето да се заморуваат премногу со политика. До полноќ се свири македонски фолклор, но само инструментално, зашто се' додека трае официјалниот дел од програмата од бината не треба да се изглаголи ниту збор македонски. А штом мина полноќ, грмна „Македонско девојче“ и повеќето како повикани се фатија на оро. Постарите седнати на гледалиште лафат за младоста, а младите разиграни на игралиштето не мислат на староста.
ЗНАЕШ ЛИ ШТО Е БИШЕ
Меѓу илјадниците учесници на собирот на спортското игралиште во Овчарани наоѓаме и еден славеник. Дедо Илија Кубчан. Грците му го превеле името како Илиос Костири, но и вака и така му е именден. Му честитаме. Седи на трибините и гледа во концентричните кругови од луѓе што се вртат рамномерно: три напред еден назад. Со очите ги игра чекорите, староста не му дава да стане и да се фати меѓу помладите. Како и повеќето со кои зборувавме, тешко се опушта во разговорот. Но, како што ја стекнува довербата, така од неговата уста излегува се' поубав македонски говор, типичен за леринскиот крај. И токму јазикот ни е тема. Го прашувам колку луѓето го користат мајчиниот јазик овде во Овчарани. Постарите повеќе од помладите, ми одговара. Па се дообјаснува: македонскиот не' аресува, не' бендисува, како се вели тоа кај вас, ама мора да се јаде леб. Тоа „мора да се јаде леб“ ме тера да го прашам дали се' уште имаат проблеми како во минатото, кога државните служби внимавале ниту дома да не се зборува на македонски.
- Не, сега слободно зборуваме македонски. Барем туа во Овчарани. Дома, на улица, на пазар... Но, луѓето не го знаат толку добро јазикот како порано. Јас го научив внук ми кој е седум години да лафе по некој збор, иако татко му е Грк. Му велам: знаеш ли што е кокошка, ми одговара дека не знае, па му кажувам на грчки „кота“. А бише знаеш ли што е, ни тоа не знае, па „гуруни“ му објаснувам. И научи. Сега кога ќе види бише лафе на глас: дедо, види бише, бише! Ама јазикот не се научува така како што треба. Во сколијата се научува, ама знаеш како е, туа по сколиите само на грчки се учи - вели дедо Илија.На таблата на зградата пред која се вртат ли се вртат македонски ора, пишува „Димотико сколео - Мелити“ или во превод „Основно училиште - Овчарани“. Којзнае, можеби еден ден, кога Грција ќе ги надмине предрасудите за овие кротки и напатени луѓе и ќе имплементира вистински стандарди за малцински права - под грчкиот ќе осамне и македонски натпис на училиштето. Можеби ќе се прозборува и на македонски во неговите училници. Можеби еден ден на македонски ќе смее да се пее и во официјалниот дел на манифестацијата и нема да мора да се чека полноќ. Можеби. А дотогаш? Дотогаш Овчарани ќе си остане македонски бастион во Леринско, симбол на еден пораз на една асимилаторска политика. Зашто како што вели славеникот дедо Илија: Не заборавивме кои сме во оние најлошите времиња, та сега да заборавиме. Тоа не се заборава.
Антички Бугар
|
Re: Истокот како “ западна цивилизација “ [re: anofelesen_blgarina]
