А.Матковски објаснува како е создадено верувањето дека цар Душан се титулирал и како цар Македонски:

„Петар Охмучевиќ ја гледал иднината на Јужните Словени во една заедница и затоа измислил два општи грба на Јужните Словени. Општите грбови ги составил така што ги земал земските грбови на одделните земји и од нив формирал два општи грба. ...Во средината на еден од два е ставен цар Душан, како најсилен владетел на Јужните Словени, а наоколу се редат земските грбови на Македонија, Бугарија, Србија, Босна, Хрватска и др., иако Хрватска, Далмација, Славонија и Босна никогаш не биле под власта на Душан. Под влијание на овој општ грб, кој подоцна се умножил и прецртувал, се јавила подоцнешната преработка на Душановиот Законик. Познато е дека постојат 20 преписи на овој Законик. Овие преписи можат да се поделат на две групи. Првите 10 преписи биле пишувани до XVII а другите 10 биле пишувани во XVII и XVIII век. Во десетте преписи на Душановиот Законик од XVII и XVIII век, под влијание на „општите грбови“ на Петар Охмучевиќ, кои веќе кружеле по Балканскиот Полуостров во разни преписи, цар Душан се јавува како цар Македонски, српски, бугарски, далматински, унгарски и сл. ...Првите 10 стари преписи на Душановиот Законик: струшкиот, [поименично се наброени и другите 9 преписи] ... го немаат изразот „македонискаго“, додека во ... [поименично се наброени и другите 10 преписи] ... стои и изразот „македонскаго цара Стефана Закон“.“ (А.Матковски, op. cit. 63-64)
Значи, тврдењето дека: „Стефан Душан се титулира(л) и како македонски цар“, дадено во зборникот на ИНИ, Документи за борбата на македонскиот народ за самостојност и за национална држава (Скопје 1981. I. 128), не е точно.