|
и може ли да каже каква е статията, която е предизвикала тази кофа с помия:
Болните претензии на еден софиски мантијаш
Ректорот на Софиската духовна семинарија вели дека „сите цркви во Македонија градени пред 1944 година се бугарски"
Бошко НАЦЕВСКИ
Неодамнешната изјава на шефот на бугарската дипломатија, Ивајло Калфин во врска со „македонската агресија кон бугарската нација и историја", независно дали некој сака да го согледа тоа или не, има сериозен призвук на закана или уцена. Неговите оцени за нелојалните потези на македонската официјална политика кон Софија, која Калфин ја претстави како без малку клучна лансирна рампа преку која Македонија единствено може да пристигне во Европа, покрај тоа што ги инспирираа софиските радикали со нагласен антимакедонизам во таборите на политичарите и историчарите за нова атака врз македонскиот национален идентитет и автентичноста на македонската национална историја и култура, ги разбрануваа и духовите на некои мантијаши од редовите на бугарската црква.
Како најгласен и најригорозен се покажа ректорот на Софиската духовна семинарија, архимандритот Сиониј. Според него, изјавата на министерот Калфин, која посебно го зарадувала, била само „мала искра која кај многумина ќе предизвика пламен" зашто, според него, таа би требало да се сфати како крај на долготрајните компромиси што ги правел нашиот источен сосед со антибугарската политика во Македонија, во која, како што соопштува архимандритот, „бугарското население е изложено на геноцид".
Според искажувањата на ректорот, кои се одликуваат со исклучителен сарказам и несоодветен вокабулар за еден мантијаш, припадник на високиот црковен врв, а ги пласира софискиот весник „Труд", Македонците со својата „антибугарска политика ја сечат единствената потпора на која седат – бугарската", без која, како што тврди архимандритот , „Македонците немаат никаква шанса".
Тоа што „Труд" за соговорник го избрал ректорот на најеминентната црковна образовна институција не е ниту малку случајно. Според верувањето на весникот, „воинствениот македонизам" што земал замав по Втората светска војна, а, според црковнодостоинственикот, кулминирал последниве години, не само што ги повредувал националните и државните интереси на Бугарија туку „му нанесува штети и на православието". Оттаму архимандритот речиси од сите калибри на својот арсенал стрела во „македонизмот" и неговите приврзаници, толкувајќи го како „зараза фрлена на Балканот" или како израз на „одродништво" од бугарската нација. Со посебна загриженост, овој софиски црковнодостоинственик ја информира бугарската јавност за фактот кој особено вознемирувачки треба да влијае во круговите на власта, соопштувајќи дека „македонско расположение може да се забележи не само во Македонија туку и во Егејска Македонија, во Австралија, во Америка, но и во Бугарија", што, според него, би требало да се сфати како посебно трагичен чин за Софија.
„Македонизмот", како што верува првиот човек на Бугарската духовна семинарија, во голема мера ги загрозува „интересите на Бугарската православна црква, како и интересите на бугарскиот народ. Негаторскиот став на ректорот спрема македонскиот народ, Македонската православна црква и македонската држава оди дотаму што тој на своите сонародници им соопштува дека „црквите во Македонија градени пред 1944 година биле бугарски, а Охридската архиепископија која, според него, отсекогаш била бугарска, сега од македонските верници и свештеници е узурпирана и осквернавена со квалификацијата македонска". За да биде уште подрастичен во своите националистички медитации, по тезата дека „словенојазичното население во Македонија е бугарско" ја протура и илузијата според која Македонската православна црква и македонската држава биле производ на некакви „тајни служби". А од сето тоа, како што нагласува софискиот мантијаш, „најмногу е оштетена Бугарија", зашто најголемите „бугарски" светии, како што се моштите на свети Климент и свети Наум, сега биле во рацете на, според него, „таканаречената Македонска црква".
За оние кои и пред овој изблик на болен големобугарски национализам ја имале можноста да ги слушнат шовинистичките тиради од типот на софискиот качак, попознат како Красимир Каракачанов, претседател на бугарскиот врховистички производ наречен „ВМРО", или на историчарот Божидар Димитров, кој ги стекна научните титули исклучиво со трудовите градени на антимакедонска основа, кажувањата на архимандритот слободно може да се сместат во редот на оркестрираните потези, како потреба на дневната политика, за да се наостри оружјето на домашната критика која, како многу пати во минатото, деновиве треба да се пресметува со сж понагласеното барање на Македонците во Бугарија за политичко организирање во стремежот за дефинитивно остварување на нивните национални интереси.
А салатата од зборови на софискиот ректор, сервирана на страниците од „Труд", може да ја проголтаат единствено оние кои сж уште го полнат својот желудник со илузиите на големобугарштината.
Never Underestimate the power of stupid people in large groups.
|
Някой чете ли "Труд"