За другите може и да не съм, за мен съм си права...Наблюденията ми са от повече от две години. Отначало му се вързах много, стана ми мъчно, говорих с него, опитвах се по всякакъв начин да му кажа, че е голямо момче, че това му вреди. Даже пихме и кафе с него, понеже казваше, че е грозен и т.н., ми не е. Много е интелигентен, има големи познания, пише грамотно, абе въобще няма проблеми да бъде като другите.
Няма проблеми да се интегрира, но той не иска, по-лесно му е да мрънка. Опитах и с твърд тон, дано ми се ядоса, да ми се нервира, да покаже, да се докаже...ами и това не стана...
Човек като не иска да помогне на себе си, няма кой да го направи, колкото и да искаш да му дадеш, той не го приема...а не го приема, защото след това не иска да върне жеста.
А понеже ми е до болка познато това поведение, знам едно, не остане ли сам, не започне ли да вярва в себе си, все ще е такъв нещастен..сега просто има кой да се грижи за него.
Но да, може би си права, бъркам се там, където не ми е работата и наистина спирам...като не мога да помогна, не искам да вредя... : )...защото оставам вероятност и че мога и да му вредя така...
Каквото и да съм казала или направила то е било с цел да му помогна, а не да го обиждам, той наистина може...и някой ден ще се вдигне на крака...дано само е по-скоро....
|