Re: ШВАЈЦАРСКИОТ ИНСТИТУТ ЗА ГЕНЕТИКА / Политика, Свят / Македония

ИЗВЕШТАЈ НА ШВАЈЦАРСКИОТ ИНСТИТУТ ЗА ГЕНЕТИКА „iGenea“

Швајцарскиот институт за генетика „иГенеа“ (извршен директор Imna Pazos), во студијата: Geneologie und Genetic arbeiten, во делот ’Генеолошка археологија’, изнесува резултати од генетскиот профил на балканските народи, кој што во голем степен ги потврдуваат нашите истражувања за автохтоноста на античките Македонци.

20 НИН, Београд, бр. 32 од 21.05.2009. – Раде Маревиħ

Имено, Институтот во текот на истражувањата користел 400 научни трудови објавени во водечки светски специјализирани часописи, како и ДНК генеолошки тестови на хаплогрупи на лице-место, односно на терен, за целата Европа и Балканот. Хапло-групите се групи на хапло-типови, кои што се идентификуваат според специфичната позиција на хромозомите. Во генетиката, хромозомот ипсилон се користи за да се истражуваат хапло-групите од таткова страна, а митохондријалот од ДНК се користи за тоа истото да се стори и од мајчина страна. Врз основа на овие тестови, може да се одреди дали личноста припаѓа на одредена група претци или на хапло-групи, што е важно од генеолошка и од антрополошка гледна точка. Институтот „Генеа“ ваквите анализи ги опишува како мост помеѓу историските истражувања и генетиката и се обидува предностите од двете гранки да ги искористи на интердисциплиниран начин како за да се дојде до нови сознанија за потеклото, што овозможува теориите на историчарите да се проверат со генетски истражувања. Се истакнува, исто така, дека методата на генетскиот профил дава резултати со релијабилност на која може да ù се верува во 99% од случаите.

Според резултатите од истражувањата на Институтот „иГенеа“, во вената на денешните Македонци тече 30% крв од античките Македонци на Александар Македонски, од Тевтонците 20%, од Хелените и Словените по 15%, од Илирте 10%, и од Хуните и Фениќијците по 5%.

Генетската структура кај Грците ги опфаќа следниве генетски корени: хеленско потекло 35%, феникијско и словенско 20%, тевтонско, илирско 5%, антички Македонци 5%. Кај Бугарите, Тракијците учествуваат со 49%, Хелените и Словените со по 15%, антички Македонци со 11%, додека Феникијците со 8%. Кај Албанците, Илирите учествуваат со 30%, Словените со 20%, Тракијците со 18%, Феникијците со 16%, Хелените со 14% и Викинзите со 2%.

Со сите овие истражувања во голем степен е решена енигмата околу генезата на Македонците.

(Во јадрото на човечката клетка постојат два комплета геноми: едниот потекнува од таткото, а другиот од мајката. Во принцип, секој комплет ги вклучува сите гени, околу 30.000 во 23 пара хромозоми.)

Јазикот на античките Македонци

Следната енигма во етнокултурниот континуитет на античките Македонци претставува нивниот јазик. Се поставува вечното прашање: на кој јазик говореле античките Македонци, односно Александар Македонски? Херодот21 за староседелците на Грција, Пелазгите, истакнува: „Пелазгите говореле на варварски јазик.“ Во наредниот дел,22 истакнува: „А Хелените, како ми се чини, отсекогаш говореле на ист јазик...“ и понатаму “...секогаш останаа варварскиот народ.“

21 Херодот, Историја, I, 57, Матица Српска, Београд, 1988.

22 Херодот, Историја, I, 58, Матица Српска, Београд, 1988.

Томсон23 и Меквин24 сметаат дека во праисторијата Балканот, со Егејскиот басен и Мала Азија, претставувало единствено глосолошко подрачје, со ономастика која има нехеленски елементи.

23 Thomson, G.: I Arhaia Eilliniki Koinonia-to Proistoriko Algaio, p. 119, Athina, 1954.

24 Macqueen, J.G.: The Hittites and their contemporaries in Asia Minor, p. 35, London, 1986.

Современиот хеленски лингвист, професор на Атинскиот универзитет, господинот Мпампиниоти,25 во книгата „Кратка историја на хеленскиот јазик“, после воведот во историско-компаративната глосологија, ја изнесува историјата на хеленскиот јазик. Во делот под наслов „Проелиники – Пред-хеленски“, го елаборира поимот „подлоги-хупостроми“ на јазикот, епистемологијата на етимологиајта и теоријата околу пред-хеленските подлоги. Цитирајќи разни автори, особено се осврнува на Кречмер,26 како и на Schachermeyr27 и го дава следниов заклучок: „Врз основа на најновите археолошки наоди, утврдено е дека под микенскиот слој постојат два постари, кои меѓусебно се разликуваат според антрополошките наоди и технологијата на материјалната култура:

25 Мпампиниоти Г., Synoptik istoria tis ellimikis glössas, Athinai, 1986.

26 Кресцхмер, „Einleitung in die Geschiechte der griechischen Sprache“, 1892, „Die protindogermaniasche Schicht“, 1925 Kreschmer,

27 Schachermeyr, Das agais che Neolithikum, Lund, 1964

Источната подлога (anatolisch). Во прашање е малоазиска подлога која се простира во Хелада и Мала Азија и хронолошки е постара.
2. Дунавска подлога (Donauländisch). Оваа подлога е помлада, средно-европска и се протега во Хелада, на Балканот и во областа на Дунав до Унгарија и Јужна Италија. Истовремено, тие се носители на познатата „керамика во вид на лента“ („Бандкерамика“).

2kartОсвен овие наоди, многу инересна е и следнава периодизација на грчко-хеленскиот јазик.

ПРАИСТОРИСКИ ПЕРИОД

- Индоевропски /ИЕ/ - 3000 година пред Христа

- Хеленски /Х/

- I Прото-хеленски /ПХ/ - 3000-2000 години пред Христа

ИСТОРИСКИ ПЕРИОД

- II Античи хеленски /АХ/ - 1400-300 година пред Христа

- III Александров коине (Aleksandrini koini), 300 година пред Христа – 600 години по Христа

- IV Средновековен – 600 година пред Христа – 1200 година по Христа

а) рано-византиски – 600 година пред Христа – 1200 година по Христа

б) византиски – 1200-1500 година

в) послевизантиски – 1500-1800 година

- V Неохеленски – 1900 – 2000 година

Ако се анализира оваа периодизација, може да се заклучи дека јазикот на Александар Македонски, односно македонскиот јазик, траел околу 900 години (300 година пред Христа – 600 година по Христа) и удирл печат на византискиот период, сė до 1832 година кога Хелада, под Отоном А. станала независна држава. Од тогаш, по траење од околу 2132 годиниа, почнуваат разни поствизантиски фази на оформување на новогрчкиотјазик, преку катаревус и демотика сė до 1975 година, кога новохеленскиот „коине“ станал официјален јазик на државата на Хелените.

„Македонскиот јазик на Александар Велики во текот на владеењето на Македонската империја на Балканот, Мала Азија, Египет, Сирија и во други области, станал официјален пишан и говорен јазик. За време на епохата на Македонизмот, таканаречениот Хеленизам и Римската империја, македонскиот Александров јазик бил мајчин јазик, како што тоа денес е англискиот јазик во Англија, Америка, Австралија и Канада и како странски, втор јазик (како во Индија).28 Во натамошниот развој на Александровиот јазик влијание имале разни дијалекти, како што се „јонскиот“, „еолскиот“, „атичкиот“ и други што зависело од географските и општествено-политички околности. Подоцна се надоврзува и „дорско-хеленскиот коине“ јазик на Спарта, кој што го користеле Пиндар, Стесихор, Бакхулид и др. Меѓутоа, многубројните археолошки и лингвистички истражуваа укажуваат дека античките Македонци имале свој словенски јазик, прото-словенски јазик.

3kart

Каменот од Розета

28 Mpampiriotis, G., Synopiki istoria tis Ellinkis glossas, p. 107, Athina, 1986.

Така, на пример, македонските истражувачки Бoшевски, Т. и Тентов, А.29 изнесуваат интересно истражување во проектот под името „Дешифрирање на средниот текст на каменот од Розета“. Името на овој камен што потекнува од египетскиот топоним Ел Рашид и пристанишниот град го пронашле француските Наполеонови војници копајќи утврдувања во 1779 гоидна. Бидејќи Французите ја загубиле војната од Англичаните, со договорот од 1802 година, каменот се нашол во Британскиот музеј во Лондон.

29 Бoшевски, Т. и Тентов, А., Дешифрирање на средниот текст на каменот од Розета, Македонска академија на науките и уметностите, Прилози XXVI, 2005.

Светските научните утврдиле дека се работи за посебен декрет кој го издале високи свештеници на Египет во 196 година пред Христа, во чест на фараонот Птоломеј V Епифан Евхаристос, по повод годишнината од неговото крунисување за басилеус на Македонското египетско царство. Декретот е напишан со помош на три писма. Горниот дел е напишан со египетски хиероглифи на египетски јазик. Средниот дел од текстот на каменот од Розета бил непознат.

Авторите утврдиле дека за средниот текст користена е слоговната македонска азбука и на еден од јазиците на античките Македонци „живи господари“, сличен на денешниот македонски јазик.

Долниот дел е напишан со античко грчко писмо и јазик. Тие констатирале дека средишниот дел од текстот на каменот од Ел Рашид е на оригинално, официјално писмо и јазик на државата со која управувале македонските кралеви повеќе од три стотини години. Инаку, каменот „розета“ бил клучен за дешифрирање на египетските хиреоглифи.

Продолжува

СРЕДА, 06 ЈАНУАРИ 2021 PDF Печати Е-пошта
Пантелис Пуљопулос

1pasu Пантелис Пуљопулос

Пантелис Пуљопулос (10. III 1900 – 6. VI 1943) е грчки комунист, генерален секретар на ЦК на КПГ (1924–1926) и основач на троцкистичкото движење во Грција. Во однос на македонското национално прашање ја спроведувал политиката на Коминтерната за „Обединета и независна Македонија“ (1924–1935). Во 1940 година во логорот во Акронавплија напишал граматика на македонскиот јазик и одделна статија „За македонското прашање“, со која на македонскиот народ му го признава правото на самоопределување. Ја претставувал антисталинистичката струја во редовите на КПГ и бил исклучен од редовите на КПГ како „ликвидатор“.

Пантелис Пуљопулос е роден на 10 март 1900 година во селото Тиваико, Тесалија. Бил одличен ученик. Завршил гимназија и потоа во 1919 година се запишал на Правниот факултет при Универзитетот во Атина, каде се приклучил на Социјалистичката работничка партија на Грција, која е претходник на Комунистичката партија на Грција (КПГ).

Во 1920 година, за време на Грчко-Турската војна (1919 - 1922), Пантелис бил присилно регрутиран во грчката војска. Во 1922 година тој бил уапсен за антивоени активности, но наскоро бил ослободен поради крајот на војната. По војната тој не престанува со своите активности и учествувал во движењето на воените ветерани, а во 1924 година бил избран за претседател на Се-грчката федерација на ветерани.

Во летото 1924 година, Пантелис Пуљопулос учествувал на 5-от Конгрес на Коминтерната.Во ноември истата година, на Третиот вонреден конгрес на партијата, станал генерален секретар на КПГ (1924–1926). Во однос на македонското национално прашање ја спроведувал политиката на Коминтерната за „Обединета и независна Македонија“ (1924–1935).

Меѓутоа, на 24 август 1925 година, Пуљопулос, заедно со 23 свои соработници, бил изведен на судење во Атина под обвинение за водење на кампања за автономија на Македонија и Тракија. Според ова обвинение, наводно, тој бил против територијалниот интегритет на Грција. Иако од преставникот ма Коминтерната, им било советувано да се откажат од паролата за независна и обединета Македонија, грчките комунисти го отфрлаат советот, а генералниот секретар на КПГ Пуљопулос одржал петчасовен говор во кое го брани правото на малцинствата, по што обвинувањата биле отфрлени. Сепак, на 22 февруари 1926 г., судењето на „автономистите“ било обновено. Иако обвиненијата биле одбиени, наместо да бидат ослободени, другарите на Пуљопулос биле испратени во егзил на островите Анафис, Аморгас и Фолегандрос.

Пуљопулос бил оспратен на островот Фолегандрос, од каде се вратил дури по падот на диктатурата Пангалос во август 1926 година. Во септември истата година, тој поднел оставка од функцијата генерален секретар на КПГ, но бил вратен на функцијата со одлука на Коминтерната. Сепак, поради несогласување со сталинистичката линија во комунистичкото движење започнал да биде прогонуван. Веќе во март 1927 година, на Третиот редовен конгрес на КПГ Панделис Пуљопулос и Пастиас Гиацопулос биле отстранети од Централниот комитет на партијата, а наскоро истите беа исклучени од партијата за објавување на брошурата „Нов почеток“. Како преставник на антисталинистичката струја, тој бил исклучен од редовите на КПГ како „ликвидатор“.

Откако бил исклучен од партијата, тој бара врски со Левата опозиција, но одбива да им се придружи на археомарксистите. Нивните позиции на неортодоксен марксизам, иако беа блиски до троцкизмот, на Пулиопулос му се чинеа „секташки“ во однос на партијата. Во декември 1928 година, грчките троцкисти, предводени од Пуљопулос, започнаа да го издаваат списанието Спартак. Кога Археомарксистите беа признати како претставници на Меѓународната лева опозиција, Троцки ги осудил и Пулиопулос и неговиот млад сојузник Мишел Пабло (отцепен од археомарксистите) „како фракционери“

Во 1934 година, обете грчки троцкистички групи се обединија и формираа Организација на комунистички интернационалисти на Грција (ОКДЕ). Отпрвин, Пуљопулос извесно време одржувал контакт со Рејмонд Молинјес и Курт Ландау, троцкисти кои се спротивставија на идејата за нова, четврта интернационала. Но, на крајот, тој се согласил со курсот на Троцки и Обединетата организација на комунистичките интернационалисти на Грција (ЕОКДЕ) во септември 1938 г. учествува на основачката конференција на Интернационалата во Париз.

Во 1937 година, за време на диктатурата на Метаксас, Пуљопулос заминал во илегала, но во 1938 г. бил уапсен од десничарскиот авторитарен режим и затворен во Акроноплија. Пуљопулос говорел повеќе јазици, а во затворот го научил и македонскиот јазик. Во 1940 година, тој во логорот во Акронавплија напишал граматика на македонскиот јазик, која за жал не е сочувана и одделна статија „За македонското прашање“, со која на македонскиот народ му го признава правото на самоопределување.

Во мај 1940 година, додека бил во затворот „Акронавплија“, партискиот весник „Ризоспастис“ ја објавил статијата на Пуљопулос „За македонското прашање“, во која, меѓу другото, вели дека „комунистите не се зафаќаат да создадат национални движења таму каде што тие не постојат“, зашто „тоа би била попуста работа“, туку „тие поддржуваат такви движења таму каде што самите се појавуваат“, што значи дека Македонците постоеле многу пред Коминтерната. Усто така, тој во продолжение ќе додаде: „Кој не го признава постоењето на македонското национално прашање во грчка, српска и бугарска Македонија, во минатото и денес - тој бездруго е слуга на буржоазијата. Кој не го признава историското ослободително движење на Македонците и неговите херои, тој е слеп. Ова движење досега беше задушувано во крв и предавство или имаше уништувачки последици за интересите на македонските работници и селани и беше искористувано од балканските буржоазии особено од бугарската).“

Со почетокот на тројната германско-италијанско-бугарска окупација на Грција (1941-1944), како и многу други грчки комунистички затвореници, Пуљопулос бил предаден на окупаторските власти. На 6 јуни 1943 г. тој бил стрелан во Нексеро, недалеку од Лариса (Тесалија) од страна на италијанската војска.

Имено, во 1943 година бил застрелан од италијанските окупаторски сили, заедно со уште 105 други затвореници, како одговор на една од најголемите акции на грчките партизани - разнесување на железничкиот тунел во Курново и уништување на воз со војници во него. Дури и за време на погубувањето, тој продолжил да им се обраќа на стрелачката екипа со антифашистички говори. Како резултат на тоа, италијанските војници одбиле да стрелаат, па Пулиопулос бил застрелан одделно од другите затвореници од жандарми (карабинери).