|
(Милениумските тр’би на Македонија
22.01.2007
Никој не може да го негира историското признавање на сервилната МПЦ во вазалната социјалистичка република Македонија. Се гордееме со новородената керка на госпожа СПЦ, и со фактот што маминото цицалче го наследило табиетот, т.е. обредите на Светосавската бабина црква. Не треба да се обрнува внимание на некои од сотоната заведени индивидуи, како например архимандритот Арсениј, кого го заблудил нечистивиот, та за прв пат после 63 години да пишува дека преку црквените обреди во Македонија се шират националистички празнувања од времето на србската окупација (1918 – 1941 г.)
Тр’ба тр’би скопска. Тр’би дека сме потомци на Филип Втори, дека наш а не грчки бил Александар Велики. Арно ама, популис урбанусот на јужниот ни сосед на чело со своите вождови и со магаречкиот им инает се зајанѕиле и тврдат дека Александар бил Елин кој ја ширел грчката култура до кај ке стигнел. За беља, успеале да го убедат Западот и другите страни на светот, та ООН не ни го призна уставното име, па станавме држава со некронимски назив.
Безобразие! Навреда на целиот ни, како што велиме, македонски народ. Та нели сме внуци на јуначко племе кое правило пуздер од секој непријател што ке се испрчил на победоносниот му пат од Мала Азија, преку Персија и Египет до Индија.
Да не сме јанлаш? Нешто тука не штима: според етнологијата и генетиката, апсурдно е, поколение на славните древни Македонци да се испили во мекотелно, атерџиско, ропски воспитано ништожество со полтронски менталитет. Та ние си имаме јазик, црква, армија и билмем не, с# ни е токму. Дали?
Апсолутно демантираме дека јазикот ни представува галиматијас на идиоми, обилно гарниран со српски зборови. Тоа што постојано го збогатуваме со србизми, значи дека го разубавуваме, го правиме мелодичен, разигран, турбофолкиран. На фашизоидните дрдорковци им било нелогично, демек еден култивиран јазик, со милениуми развиван, да ни го бербатат варваризми на славо-србско племе, на кое писменоста му ја подариле егејските Б’лгари, солунците Црхо и Страхота, алиас Св.св.Кирил и Методиј (по род и рождение Болгари, според “Краткото житие на Кирил” од Св.Климент Охридски). Може ли да се стават под лупа на сомнение научно-фантастичните експликации на ерудитите од МАНУ, а да се дава поддршка на ступидни “житија” на некаков си Климент, па макар да бил ректор на некој примитивен универзитет од деветтиот век? Логично дека не може.
Зарем АРМ –армијата на Република Македонија, со минимален прекин од “само” две илјади години, не представува континуитет на славните фаланги на Александар Македонски? Може би АРМ не е популарна како титовата ЈНА, позната по подвизите во Вуковар и Сребреница, но затоа со неја генералштабно началствува титов офицер што под команда на Милошевич, им го расплака мамичето на Хрватите кои барајки леб преку погача се осмелија да се отцепат од вештачката версајска творба. Особено утешителен факт е сочуваниот дух на ЈНА, но не само духот ами и некои старешински тела. Исклучение е сторено со воведениот строев чекор (марширањето), при кое е прифатена практиката од некогашната кралска војска. Веројатно кеифот на носталгичарите би се комплетирал со чекорницата “Марширала, марширала краља петра гарда”. Еден перспективен ден и тоа ке ни се случи. Трпение.
Никој не може да го негира историското признавање на сервилната МПЦ во вазалната социјалистичка република Македонија. Се гордееме со новородената керка на госпожа СПЦ, и со фактот што маминото цицалче го наследило табиетот, т.е. обредите на Светосавската бабина црква. Не треба да се обрнува внимание на некои од сотоната заведени индивидуи, како например архимандритот Арсениј, кого го заблудил нечистивиот, та за прв пат после 63 години да пишува дека преку црквените обреди во Македонија се шират националистички празнувања од времето на србската окупација (1918 – 1941 г.). Еден слепец простенка дека е тоа резултат на коварното делување на петтата колона во Скопје и на други места во РМ. Веројатно архимандритот ке си ја папа попарата, а за некои греови во божемски фингираните кавги меѓу керката и мајката, како укор пред исклучение ни е подпикнат Вранишковски. Да се молиме на Господа да ни ги прости греовите, чеда возљубени. Амин!
Секоја држава ревниво ги штити етничките права, што е оправдано во денешните мафиозни времиња. Меѓутоа Грција претерува кога се во прашање нејзината историја и националните интереси, разните културни вредности и другите суети. Да се чуди човек и да се крсти! Грците ги фанал некаков инает и удрија по малцинствата – турското, албанското и славомакедонското-бугарското. Тоа галиба малку им се чинеше, па почнаа да ни се мешаат и нас во името, знамето, историјата и што се вели во интимите на брачниот кревет. Аздисаа од дебелите бакшиши на Чичо Сам и европските зенгини, демек пази Боже слепо да прогледа. Ни воведоа ембарго. Да не беше Б’лгарија ке го оберевме бостанот. Но, матичните ни бракја Б’лгари со сичките си сили ни помогнаа, та се извлековме како маслинки. Нашите србо-комуњарски навигатори сепак не престанаа ниту тогаш да баздат со б’лгарофобијата преку масмедиумите. Тоа ти е “храни куче да те лае”. Нејсе, Господ гледа, Тој забавува но не заборавува.
За Србија сме залак во фаза на д’вчење (џвакање). Малку статистика: Пред балканските војни, 1912-1913, Србија броела едвај 2,9 милиони души, додека Б’лгарија имала за 50 проценти повеке население. Денес, Србија без Косово брои преку десет милиони жители. Како да го објасниме овој пораст на популацијата, дали се работи за хипереротични зајаци или за хибриден народ? Ништо подобно! Кај сите балкански народи од православната конфесија, наталитетот е подпросечен. Но милите ни северни бракја и сестри, во последните сто години нон-стоп ја проширувале државната територија за сметка на соседите, а првенствено на Б’лгарија, благодарение на великите сили и итрата си дипломација. Тоа особено се случувало после меѓународните мировни конференции (Берлински конгрес, Букурешки мир, Версајска конференција). Така Србија ги “лапнала” Западните покраини сосве Ниш, Пирот и Врање, и покрај тоа што во тие каази над две третини од христијанското население го сочинувале Б’лгари и што според членот 10 од Ферманот на султанот Абдула Азис од 27 февруари 1870 г. со кој е воведена Б’лгарската егзархија, Ниш и Пирот со доминантно б’лгарско население станале епархии на чело со б’лгарски владици. Кај што стапнал српскиот црвул, цокула или ботуш, не растела трева, туку никнувале асимилирани од Србите Б’лгари, Власи, Унгарци, Роми, Санџаклии-муслимани, Русини и други малцинства. Така големите србски комедиографи и поети Бранислав Нушич, Стерија Попович и Јова Јованович “Змај” се од влашки етнички происход.
Ако ја слушнеме песната “…деца сме на Александар (Македонски)” веднаш ни станува јасно дека и ние коњ за трка имаме (некое далечно внуче на Букефал). По некогаш, реалниот живот н# чукнува поглава. Тоа ни се случи пред шест години, кога без изим од гувернерот се обидовме на недисциплинираните Албански “учки” да им покажеме заби. По нокаутот, шашардисани, ја потписахме Охридската капитулација и спечаливме двојазичен федерален протекторат. Берикјатверсен и на тоа, можеше да биде бетер.
Сосема поинакво е положението ако се во прашање Б’лгарите и Б’лгарија. Тука сме вистински Александрови потомци. Според етнобиолошките законитости, асимилираниот еволуира во смртен душман на својот род. С’дба било тоа нам да ни се случи, но од писаното не се бега. Ние, поколението на Филип Втори и натаму ќе свириме на тр’ба, евентуално на традиционалната си шупелка. И додека ги напињаме жилите, на главата ке ни никне шајкача со мало метално копче кое ке се обликува во кокарда, а обувките ке ни се распаѓаат и од стапалата ке ни нараснат црвули со шумадиски подзавртен врв. И така дури ке бидеме срекни, бидејки во натамошната еволуција може да ни се случат рогови и опашки во јужносрбијанското стадо.
Додека саштинското ВМРО во 1934 година го ликвидира диктаторот крал Александар, вмровскиот антипод ке го гради символот на српскиот ботуш Офицерскиот дом, и ке го обнови стариот театар, своевремено построен во чест на кралот Александар, чија цел била да ги србизира македонските Б’лгари. Во меѓувреме, во нашата родна грутка ке продолжи да дивее фашистичката “Црна рука” екзекутивен дел на петтата колона, чии разулавени вагабонти на сред Скопје ке ги тепаат почитувачите на Мара Бунева.
Така одминава славата на светот.
Скопје, јануари 2007.
Живко Аџија)
|
