дунке, помагай / Политика, Свят / Македония

Мислења

„А, бре, Македонче“

ИВИЦА БOЦЕВСКИ

Полека тече процесот на устоличувањето на лидерот на македонскиот ЈУЛ

Нов бауч кружи по Македонија – баучот на јулска Македонија. Засега револуционерната активност на новите македонски болшевици е насочена кон сплотувањето на редовите и дискусија за идните методи на револуционерната борба. Меѓутоа, идеолозите веќе ни се јавија и тоа токму преку овие страници, а полека тече процесот на устоличувањето на лидерот на македонскиот ЈУЛ. Следејќи го урнекот за дејствување, усовршен од белградската централа, лицето на лидерот најверојатно ќе се пропознае во еден познат и признат режисер.

Кои се целите и реториката на дејствувањето на јулска Македонија? Најнапред станува јасно дека целта е да се удри во најемотивните точки во македонското јавно мислење. Македонските јуловци ќе се концентирараат на одбраната на придобивките на народноослободителната борба и принципите на антифашизмот во Македонија (одбрана на континуитетот) кои се, наводно, загрозени од новата проалбанска и пробугарска власт која, според нивните гледишта, сака да воспостави нов фашистички режим во Македонија, истовремено делејќи ја државата на два дела. Со ова повторно на површина избива „тајната историја“ и „теориите на заговор“ кои се најдобро опишани од другарот Сталин - „Многу е тешко да се најде црна мачка во темна соба, ама уште потешко е да најде мачката кога воопшто ја нема. Сепак, ние ќе ја најдеме“. Очигледно, македонските јуловци ја бараат мачката што ја нема, иако забораваат дека во демократски услови (какви-такви, макар и овие македонскиве) тешко се наоѓаат мачките што ги нема. Македонските ЈУЛ-овци знамето на либералноста го креваат само кога се загрозени интересите на „комплексот на бизнисот и политиката“ во Македонија, како и вечното статус кво во оваа држава (само во оваа и ваква Македонија јуловците се национална елита), а и тогаш нема дебата туку „бркање вештерки“, се навредува интелектуалниот и личниот интегритет на сите што имаат поинакви идеи, а дебатата се спушта на безобразно ниско ниво. Тоа е еден вид „перфекционирање на формата без содржина“.

Тука се и реалните проблеми. Отвореното општество и неговата промоција не се сведува само на правење симулакруми дека нешто значајно се работи, ниту, пак, само на форсирање на некои наши перцепции и заблуди за тоа што е либералност, алтернативност и граѓански отпор. Ние сме едно од ретките општества со етаблирана алтернатива, па во наредниот период треба малку да се позанимаваме и со деетаблирање на алтернативата и повторно освојување на јавноста од страна на сите групи и движења на мислата. Наедно, јас упорно се трудам да влезам во дијалог и реално да ги запознаам сите текови на мислата во македонската јавност. Одбивам да се согласам со многу нешта во кои веруваат нашите граѓани, но одбивам и некој нив да ги прави будали и недораснати од позиција на некоја си самопрогласена и самонаречена либерална алтернатива. Е, сега, пак, ако се обидете да комуницирате и да дебатирате, тогаш сте популист за нашите јуловци. Ним не им пречеше тоа што во 1994 година во Македонија немаше опозиција во парламентот (а со тоа и институционализиран политички дијалог), но сега им е чудно зошто никој не се потресува кога се обидуваат вештачки да исконстриураат слика дека во Македонија нема политички дијалог. Не може да се згрозувате од своите сограѓани, а потоа да барате да ги прифатат вашите ставови. Во Македонија ниту една од етаблираните политички партии не е душманска, а следејќи ги изјавите на јуловци тие би да апсат, бесат и убиваат (нормално, не заради криминал, туку заради различни политички и филозофски убедувања).

Авторот на овој текст се наоѓаше во првите истурени редови кога разгоре прашањето за Педагошката академија. Меѓутоа, за разлика од „етаблираните“ алтернативци и либерали кои од олимписките височини на своите кабинети фрлаа бомби во зовриената маса на плебсот (лумпенпролетеријатот, му се извинувам на Гелевски), јас своите битки ги водев меѓу своите соученици на универзитетот. Тогаш го поддржував Законот за Педагошката академија, а отворено се залагав и за признавање на Тетовскиот универзитет. Како студенти што застапуваат различни позиции во тоа време разбравме дека дијалог е возможен меѓу спротивставените страни и тоа цивилизиран и конструктивен политички дијалог. Тие денови успеав да стекнам нови пријатели (меѓу нив и тројцата прозвани „фашисти“) со кои се' уште пријатно се дружам и комуницирам, иако во многу ситуации повторно бевме на различните позиции во жешката македонска политичка јавност, што е сосема нормално, имајќи ги предвид различните филозофски и политички позиции на секоја индивидуа. Така, во Македонија либералната алтернатива ја нема онаму каде што ја барате во другите нормални општества. Македонската либерална алтернатива ќе ја најдете раселена низ глобусот или, пак, изолирана во ќошињата каде што си ги бара изгубените парчиња нормалност.

Отворено општество дефинитивно не се прави со затворени умови, а либерално-демократски поредок не се гради со поранешните тоталитаристи и со актуелните корумпирани плутократи. Македонија веќе еднаш го гледаше овој филм, па иако си ветив дека нема да се занимавам со македонските јуловци мора да им се посветам макар оваа сабота. Ете, токму во таа точка – омраза кон балистите и бугарофилите – јулска Македонија се обединува со „радикална“ Македонија, деновиве обединета во ликот, делото и изјавите на Светлана Чочоровска – Полетан (им се извинувам на строгите почитувачи на правните процедури што не го почитувам принципот на пресумпција на невиност во овој случај). Јулска Македонија, пак, и „радикална“ Македонија се двата идеолошки столба на македонскиот султанистички режим. „Радикална“ Македонија му служи на режимот за да ја компромитира секоја алтернатива помеѓу „лумпенпролетеријатот“, додека јулска Македонија е за ширење магла во „салонска“ и „семинарска“ Македонија, како и во Брисел и Вашингтон. Како ли само демократска Македонија ќе се бори против оваа двоглава ламја (со институционална поддршка)?

Е, сега, кои се политичките последици од „воскресението на јулска Македонија“. Најнапред, со нивните акции се проблематизира нормалниот политички живот. Сметам дека македонската јавност доволно созреа, па овој јулски радикализам ќе предизвика обединување на продемократските сили во Македонија и формирање стабилен продемократски фронт кој мора да ги разоткрие гнилоста и површноста на македонските јуловци. Само за пример, деновиве јуловците се обидуваат да исконструираат теза дека терминот „регулаторна гилотина“ бил пример за говор на омраза. Пред оваа небулоза да стане потврдена вистина во македонската јавност, само би ги потсетил дека станува збор за термин одомаќен во економијата, правото и политичките науки уште од 1960-тите, а самиот термин произлегол од програмата на шведската влада (епигон на говорот на омраза) со исто име. И во Македонија оваа програма си има своја предисторија, само проблемот е што во моментов постои патолошка омраза од македонските јуловци и македонските „радикали“ кон се' што е поврзано со оваа Влада, па бараме мачки и каде што знаеме дека ги нема.

Јулска Македонија воскресна уште во јануари. Радикализацијата на нивниот говор на омразата само ќе ги изолира и нив и политичките сили кои ги поддржуваат на маргините на политичкиот живот во Македонија. Макар, колку биле гласни во своите тврдења, реалната опасност за демократијата во Македонија се токму тие – јулска и „радикална“ Македонија во пакет со институциите и политичките движења што ги бранат и застапуваат, а не актуелната влада. Што се однесува, пак, до критиките за актуелната Влада од либерални позиции, за тоа ќе зборуваме кога од актуелниве претполитички ќе влеземе во нормални политички води.

(Aвторот е магистер по јавни и меѓународни работи)

http://theskopjetimes.blog.com.mk

Статијата е прочитана 362 пати.

Да те кефам троа